Vladislav je
bio drugo dete Stefana Prvovencanog i Evdokije Andjel tako da tijekom
oceve vladavine se nije niti ozenio niti obavljao vaznije drzavne
poslove za razliku od brata
Radoslava koji je bio guverner Zahumlja i
ozenio se za kcer vladara Solunskog carstva za koju se cinilo da ce
obnoviti Vizantiju. Dolazak na vlast Stefana Radoslava nije nista
promenio u Vladislavovom zivotu sve do rata u kojemu je Solunsko Carstvo
katastrofalno porazeno 1230. godine nakon cega Drugo Bugarsko Carstvo
nakratko dominira na Balkanu. U promenama balkanskih saveza do kojih
dolazi nakon rata srpski kralj Radoslav saveznik Solunskog Carstva se
jednostavno nije snasao tako da su se protiv njega okrenuli Drugo
Bugarsko Carstvo, Sveti Sava kao predstavnik srpske pravoslavne crkve
(dobrovoljno ili ne) i Vladislav kao buduci kralj.
Do
rusenja Radoslava i postavljanja uz Bugarsku intervenciju Vladislav
dolazi na vlast 1234. godine, a sam cin krunidbe je izvrsio Sveti Sava.
Kao jedan od
osnovnih uvjeta za drzavni udar je bilo postavljeno vjencanje Vladislava
s Beloslavom, kcerkom bugarskog cara Jovana II Asena dolazi prakticki
istovremeno s krunidbom tako da je zet solunskog cara zamjenio zet
bugarskog cara na srpskom prestolju. Sveti Sava je nakon krunidbe
napustio Srbiju i otisao u Svetu zemlju iz koje se nece vratiti posto na
povratku umire u glavnom Bugarskom gradu Trnovu 1236. godine od upale
pluca. Jovana II Asena ce sljedece godine predati Vladislav Savino telo
tako da ce on 1237. godine svecano pokopan u Milesevu.
Smrcu Svetog
Save Vladislav je izgubio jedan osnovni temelj svoje vladavine, a smrcu
Ivana Asena 24.6. 1241 i potom Mongolskim osvajanjem Bugarske 1242.
godine pada i njegov drugi temelj. To na kraju rezultira njegovim
rusenjem 1243. od strane mladjeg brata Urosa koji je imao podrsku
Nikejskog Carstva nove balkanske "velesile".
Godinama nakon
obaranja Vladislav ce se pomiriti s bratom Urosom i kao nagradu dobiti
polozaj guvernera Zete iako ce ce i dalje prkosno potpisivati titulom
kralj. Stefan Vladislav je umro prirodnom smrcu 1267. godine, a
sahranjen je u manastiru Milesevi. Srpska pravoslavna crkva ga
proslavlja kao svetitelja 24. septembra tj. 7. oktobra po novom
kalendaru.