U Matici rođenih crkve Svetog Ivana Krstitelja u Travniku, pod rednim brojem 70, stoji da je 9. oktobra 1892. godine rođen Ivan, sin Antuna Andrića, podvornika i Katarine Andrić, rođene Pejić.
Dobivši stipendiju hrvatskog kulturno-prosvetnog društva „Napredak“, Andrić oktobra meseca 1912. godine započinje studije na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog sveučilišta u Zagrebu.
Na Vidovdan, 28. juna 1914. godine, na vest o sarajevskom atentatu i pogibiji
Nadvojvode Franaca Ferdinanda, Andrić pakuje svoje oskudne studentske kofere i
napušta Krakov: zatomljeni instinkt bivšeg revolucionara goni ga u zemlju, na
poprište istorije. Odmah po dolasku u Split, sredinom jula, austrijska policija
hapsi ga i odvodi prvo u šibensku, a potom u mariborsku tamnicu u kojoj će, kao
politički zatvorenik, ostati do marta 1915. godine. Među zidovima marburške
tamnice, u mraku samice,
„ponižen do skota“, Andrić intenzivno piše pesme u prozi.
Po izlasku sa robije, Andrić biva bačen u konfinaciju u Ovčarevo i Zenicu gde ostaje sve do leta 1917. godine. Zbog ponovljene bolesti pluća, odmah odlazi na lečenje u Zagreb, u čuvenu Bolnicu Milosrdnih sestara, stecište hrvatske inteligencije koja se klonila učešća u ratu, na strani Austrije.
Početkom 1920. godine Andrić započinje svoju vrlo uspešnu diplomatsku
karijeru postavljenjem u Poslanstvu pri Vatikanu. Te godine zagrebački izdavač
Kugli objavljuje novu zbirku pesama u prozi Nemiri.
S jeseni 1921. godine Andrić je postavljen za činovnika u Generalni konzulat
Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u Bukureštu. Godine 1922. premešten je na
rad u Konzulat u Trstu. Budući da nije završio fakultet, preti mu otkaz u
Ministarstvu spoljnih poslova. Između mogućnosti da fakultet završi državnim
ispitom ili odbranom doktorata, Andrić bira drugu mogućnost i u jesen 1923.
godine upisuje se na Filosofski fakultet u Gracu.
Novembra meseca biva penzionisan, ali odbija da prima penziju. Živi povučeno u Prizrenskoj ulici, kao podstanar kod advokata Brane Milenkovića. Odbija da potpiše Apel srpskom narodu kojim se osuđuje otpor okupatoru. Odbija, takođe, da Srpska književna zadruga za vreme dok „narod pati i strada“ objavi njegove pripovetke. U tišini svoje iznajmljene sobe, piše prvo Travničku hroniku, a krajem 1944. godine okončava i Na Drini ćupriju. Oba romana objaviće u Beogradu nekoliko meseci po završetku rata, a koncem 1945. godine u Sarajevu izlazi i roman Gospođica.
Godine 1958. u šezdeset šestoj godini, Ivo Andrić se venčava sa svojom
dugogodišnjom ljubavlju - Milicom Babić,
kostimografom Narodnog pozorišta iz Beograda, udovicom Nenada Jovanovića. Sa
ženom se seli u svoj prvi stan - u Ulici Proleterskih brigada 2a.
 |
 |
 |
 |
 |
 |