MUZICKI OBLICI

Još u ranom baroku (do 1630) uočava se rađanje pravih zrelih plodova renesansnih težnji: stvorena je opera. Italijanski umjetnici okupljeni u firentinskoj kamerati željeli su da obnove staru grčku tragediju. Oni su pretpostavili da su grci tragediju izvodili jednom vrstom deklamacije- "govorom kroz muziku", koji su nastojali da ožive u svom monodijskom stilu, odbacujući polifoniju. Kao i u drugim umjetnostima, interesovanje za antiku nije prouzrokovalo restauraciju antičkih formi, već rađanje novih. Zato pojedini autori ovu etapu u razvoju muzike određuju kao vrhunac renesanse u njoj, a djelo Klaudija Monteverdija, najznačajnijeg operskog stvaraoca tog vremena, porede sa rezultatima visoke renesanse u umjetnosti u likovnoj umjetnosti-sa ostvarenjima Leonarda da Vinčija, Rafaela i Mikelanđela. Bez obzirana to čije se mišljenje prihvata, opera ostaje jedna od najznačajnijih tvorevina u muzici, od tog doba izazov za stvaraoce svih potonjih epoha. U zrelom baroku opera je jedan od vodećih oblika, njeni sastavni dijelovi-arije i rječitativi, ansambli i horovi-nalaze se u osnovi drugih baroknih vokalno-instrumentalnih formi-oratorijuma, kantate, mise. Virtuozitet vokalnih dionica barokne opere inspiriše razvoj instrumentalnog virtoziteta i utiče na oblikovanje koncertnog stila. Na kraju, iz uvodne muzike za operu rađa se klasična simfonija.

U renesansi je započeo proces emancipacije instrumentalne muzike i sve veća upotreba instrumenata kao zamjena za pojedine glasove u polifonim kompozicijama. Početkom XVII vijeka iz tih tendencija razvijaju se prvi novi oblici. Najznačajnije mjesto među njima pripada operi. 

Barok je kako period nastanka novih i usavršanja dotadšnjih vokalno-instrumentalnih(opera, oratorijum, kantata, barokna misa) tako i instrumentalnih oblika (svita, kamerna sonata, barokni koncert, fuga, invencija, preludijum, končerto groso, tokata, pasakalja).

POCETNA STRANA