Razvojem nauke,saznanja o okeanskom dnu postaju sve veca ali trebace 

 jos mnogo godina da ona postanu konacna.

 Istrazivanje reljefa Svjetskog mora otpocelo je sa mjerenjem dubina.

 U pocetku ova istrazivanja su vrsena pomocu uzeta ili elasticne zice.

 Kasnije je ovaj spor i nepouzdan postupak zamjenjen eholotom.

 Ovaj zvucni dubinomjer radi na principu emitovanja zvucnih talasa od

 otpremnika prema dnu i na principu njihovog odbijanja do prijemnika.

 Polazeci od kontinenata,dno okeana se postepeno spusta do dubine od 

 priblizno 200m.To je kontinentalni self ili platforma,uravnjena povrsina 

ispod nivoa mora koja se nastavlja na abrazione povrsi i terase.

 Na oblast selfa se nastavlja strmi odsjek koji se naziva kontinentalni

 odsjek.On dopire do prosjecne dubine od  240m ispod kojese nastavlja 

okeansko korito. Okeansko korito je manjim uzvisenjima izdijeljeno na 

dubokomorske basene  ili kotline. Kotline su veoma uravnjene,malih nagiba

sa podmorskim brezuljcima visokim nekoliko stotina metara, a njihove 

dubine dosezu i do 7000m. U kotlinama se nalaze jos veca udubljenja koja

 su izduzena i relativno  uska.To su potoline ili rovovi u kojima su izmjerene 

najvece dubine svjetskog  okeana( Marijanska potolina,Filipinska potolina...)

 Po dnu okeana se nalaze i oblici koji predstavljaju njegove izdignute djelove-

podvodni planinski vijenci. Dosezu visinu od nekoliko hiljada metara i na 

nekim mjestima izlaze iznad povrsine vode gradeci ostrva.

 Najbolju predstavu o reljefu dna okeana daju karte izobata-linije koje na 

 karti spajaju tacke na istim dubinama. Najinteresantniju pojavu i za ljude 

najkatastrofalniju cine potoline ili rovovi.Podvodni rovovi cine jednu od 

najznacajnijih prirodnih granica na zemljinoj povrsini izmedju litosferskih ploca.

 Postoje tri tipa ploca:divergentne(gdje je okeanska

kora stvorena na srednje okeanskom grebenu) ,konvergentne(gdje ploce tonu 

 ispod drugih ploca i vracaju se u zemljin omotac)i transformisuce

(gdje dve ploce klize je dna preko druge).