Citokinini su otkriveni pedesetih godina u Americi. Jedan od poznatih istraživača iz ove oblasti, Skug, gajio je ćelije srži stabla duvana na sintetičkoj podlozi koja je sadržala mineralne soli, šećere, vitamine i auksin. Ćelije su se uvećavale, ali nije bilo diobe.

Kada je u podligu dodato kokosovo mlijeko, ćelije su počele da se dijele i umnožavaju, stvarajući masu rastresitog tkiva koje se naziva kalus. Kokosovo mlijeko je, u stvari, tečni endosperm kokosovog oraha, ogromnog sjemena kokosove palme, a služi za ishranu embriona.Hormoni su dobili naziv prema svojstvu da podstiču ćelijske diobe (citokineza-ćelijska dioba).

Kasnije je iz nezrelog sjemena kukuruza (Zea mays) u fazi mliječne zrelosti izolovana supstanca sa istim efektom na diobu ćelija i nazvana je zeatin. Utvrđeno je da su te supstance po hemijskoj strukturi derivati adenina. Kod biljaka je otkriveno više prirodnih citokinina. Postoje i sintetički citokinini, od kojih je poznat hormon kinetin (6-furfuril-aminopurin).

Citokinini imaju i druge fiziološke funkcije. Oni utiču na

•  kretanje organskih materija iz drugih dijelova biljke ka mladim listovima i plodovima,

•  hormoni koji sprječavaju starenje lista.

Citokinini i auksini su neophodni hormonski sastojci u hranljivim podlogama za gajenje izolovanih biljnih ćelija i tkiva u kulturi in vitro. Ova metoda pruža mogućnost da se ispituju rastenje i diferencijacija ćelija i sazna nešto više o hormonalnoj regulaciji ovih procesa.

Dejstvo citokinina i auksina na organogenezu može se pokazati sljedećim primjerom. Ako se izoluje dio tkiva stabla duvana i gaji na hranljivoj podlozi koja sadrži potrebne nuritivne sastojke, a od hormona auksin (indol-sirćetnu kiselinu) i citokinin (kinetin) u istim koncentracijama, doći će do diobe ćelija i njihovog uvećavanja. Na ovakvom medijumu stvara se kalus koji se sastoji od mase nediferenciranih ćelija.

Ako se kalusno tkivo prenese na hranljivu podlogu koja sadrži veću koncentraciju auksina nego citokinina, pojaviće se korijenovi. Ako je koncentracija veća od koncentracije auksina, pojaviće se pupoljci.

U kulturi in vitro iz ovakvih pupoljaka može se njihovim izolovanjem i oživljavanjem pomoću indol-buterne kiseline regenerisati cijela biljka. Neke biljke mogu u kulturi cvjetati.

Ovaj metod se danas primjenjuje za vegetativno razmnožavanje različitih biljnih vrsta: cvijeća, voćaka ili šumskog drveća.