Vasko Popa je rođen
29.juna 1922. u Grebencu kod Vršca.
On je učinio oštar zaokret u savremenoj srpskoj poeziji ranih pedesetih godina.
To se dogodilo 1953. godine kada se pojavila prva Popina
zbirka pjesama Kora, pjesnička knjiga neobične
sintakse, sadržine i forme. U literarnoj atmosferi socrealističkog pjevanja i
pripovijedanja koji su bili dirigovani dnevnim potrebama aktuelne politike i
ideologije, pojava Kore djelovala je kao radosno pjesničko otkrovenje, ali još
više kao šok.
Radovala je one koji su stremili modernom pjesničkom izrazu i njegovom
oslobođenju od dogmi i recepata; porazila je one čiji horizont očekivanja ova
knjiga nije zadovoljila: za njih je ova poezija bila nerazumljiva i besmislena
jer njihov lijeni duh nije bio spreman da zađe dublje od prvog nivoa
razumijevanja i tamo pronađe prava značenja i smislove. Tipovi poezije su se
neumitno kretali ka modernom izrazu i jednom zaorana brazda nije se mogla
zatrpati i poništiti. Poezija Vaska Pope, najavljena knjigom Kora stalno je išla
uzlaznom linijom dalje razvijajući pjesnički program iz Kore.Tako je Popa postao
preteča ne samo moderne srpske poezije, nego i vodeća ličnost savremene srpske
poezije, koja je obilježila epohu i odredila pravac daljeg razvoja poezije.Popa ima pozitivan odnos prema tradiciji koja je mogla da bude podsticajna i plodotvorna, na prvom mjestu je poezija Momčila Nastasijevića, drugi izvor podsticaja bilo je nadrealističko iskustvo: odbacio je bahatost izraza i forme ali je prihvatio iracionalno i humor. Treći inspirativni izvor bio je folklor,fantastično i grotesknog sagledavanja svijeta, predmetnosti i ljudske egzistencije.
Tjeskoban i monoton život savremenog čovjeka je predočen u poeziji Vaska Pope.Svijet nije ništa nego Nepočin-polje- arena sveopštih suprotnosti i sukoba. Odatle obilje apokaliptičkih, kosmoloških i metafizičkih vizija, koje će ovu poeziju učiniti filozofskom i metafizičkom.
Inovativnost poezije Vaska Pope najviše je ostvarena na jezičkom planu. Jezik je jednostavan, kolokvijalan, pun prozaizama i idiomatskih izraza. Izraz je eliptičan, jezgrovit, aforističan i gnomičan. Davno je rečeno da riječima treba da bude tijesno, a mislima prostrano. Kod Pope nema obilja riječi ali ima bogatstva i svježine riječi. Međutim, te riječi su stegnute sintaksičkim redukcijama, a iz tog proističe bogata misaonost i asocijativnost. To je bio novi kvalitet koji je ušao u našu poeziju.
Vasko Popa je jedan od najprevođenijih jugoslovenskih pjesnika. U Vršcu, 29.maja 1972. osnovao je Kniževnu opštinu Vršac (KOV), i pokrenuo neobičnu biblioteku na dopisnicama nazvanu “Slobodno lišće”. Iste godine je izabran za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti. Jedan je od osnivača Vojvođanske akademije nauka i umetnosti (14.12.1979.) u Novom Sadu.
Vasko Popa je vrlo plodan pjesnik- objavio je osam knjiga pjesama: Kora (1953), Nepočin-polje (1956), Sporedno nebo (1968), Uspravna zemlja(1972), Kuća na sred druma (1975), Živo meso (1975), Vučja so (1975), Rez (1981). Objavio je tri antologije: Od zlata jabuka-antologija narodnih umotvorina, Urnebesnik- antologija poetskog humora, Ponoćno sunce- antologija pjesničkih snoviđenja.
Popa je prvi dobitnik “Brankove nagrade” za poeziju, ustanovljene u Sremskim Karlovcima u spomen na Branka Radičevića. Godine 1957. Dobija “Zmajevu nagradu”, 1968. Austrijsku državnu nagradu za evropsku literature, 1976. nagradu za poeziju “Branko Miljković”, 1978. dodjeljuje mu se nagrada AVNOJ-a, a 1983. književna nagrada “Skender Kulenović”.
Vasko Popa umire u Beogradu 5.januara 1991.godine. Poslije njegove smrti, u njegovoj zaostavštini je pronađena nedovršena knjiga pjesama “Gvozdeni sad”.
