Klasična filmska verzija istonaslovnog romana Herberta Džordža Velsa. Reditelj Džejms Vejl proslavio se dvije godine ranije ekranizacijom Frankenštajna, a i ovde je ispoljio sve svoje sineastičko umijeće. Pokazalo se, naime, da u medijskom pogledu može biti veoma djelotvoran siže o nevidljivosti, iako po logici stvari takvo nešto protivrječi samoj prirodi vizuelnog načina izražavanja. Storija o sumanutom naučniku koji postaje žrtva vlastitog seruma nevidljivosti iskazana je ovde sa povremeno crnohumornim tonovima, a naročito efektno djeluju prizori dejstvovanja nevidljivog čovjeka, zahvaljujući složenim (za ono vrijeme) specijalnim efektima. Ovde se naročito ističe scena kada on odmotava zavoje kojima mu je obmotano lice -  da bi se ispod njih ukazala praznina. Nevidljivi čovjek postaje vidljiv u času smrti, čime se zatvara složen metaforički krug što predstavlja stožerno mjesto Velsovog predloška.