Pobjede Unije na Zapadu. Poslije bitke kod Getisburga, na Istoku nisu vođene borbe sve do idućeg proljeća. Odlučujuće bitke su vođene na Zapadu. Presjekom snaga Konfederacije nadvoje kod Viksburga, armija Unije je počela da se kreće ka istoku s namjerom da preko planina upadne u Džordžiju i prenese rat u atlantske države. Kontrola nad Čatanugom bila je presudna za ovu operaciju. Nekoliko dana pošto ju je zauzeo Rouzkrans je izgubio bitku s Brekstonom Bregom kod Čikemoge u blizini Čatanuge, ali zahvaljujući vođstvu njemu potčinjenog generala Tomasa, armija je spasena. U oktobru je Grant dobio kontrolu nad svim snagama na Zapadu. Tomasu je naredio da zadrži grad dok mu on ne pritekne u pomoć i u novembru je pobijedio Bregove trupe kod Čatanuge. Breg se povukao prema Atlanti.
U martu 1864. godine, Grant je pozvan u Vašington kao glavnokomandujući svih snaga Unije. Vilijam Šerman je postao zapovjednik snaga na Zapadu i tokom proljeća i ljeta probio se u ravnice Džordžije gdje mu se vješto suprotstavljao Džozef Džonston. Šerman osvaja Atlantu u septembru. Vojska Konfederacije pod vođstvom Džona Huda napada njegovu liniju snabdijevanja u Tenesiju, ali general Tomas otklanja ovu opasnost u bici kod Nešvila. Za to vrijeme, Šerman počinje svoj čuveni marš kroz Džordžiju do mora sa 60 000 pješaka. Tako su atlantske države bile odsječene od država Meksičkog zaliva i stanovništvu Juga stavljeno je do znanja šta znači rat.
Grant i Li u Virdžiniji. Na istočnom frontu pokazalo se da je general Li vješt protivnik. Sa dva puta više ljudi nego Li, Grant je otpočeo napad na Virdžiniju. To je bilo u maju 1864. godine. Do sredine juna Grant je upao u ovu zemlju istočno od Ričmonda, ali general Li se još nije dao pobijediti. Grant je izgubio oko 60 000 ljudi, što je uzbunilo javnost na Sjeveru. Vojska Unije je doživjela još jedan poraz kod Pitersburga. Nakon ovoga, ratna dejstva su se stišala i to je trajalo devet mjeseci. Operacije od značaja na Istoku vođene su u dolini Šenendoa. U julu su snage Konfederacije iz doline navalile na Merilend i Pensilvaniju i zamalo osvojile Vašington. U jesen je Filip Šeridan zauzeo dolinu, opustošio je i učinio nekorisnom za vojsku Konfederacije.
Izbori 1864. godine. Rat se odugovlačio i predaja Konfederacije je izgledala daleko. Zbog velikih gubitaka, republikanci su bili u opasnosti da izgube na jesenjim izborima. Demokratska konvencija je u avgustu kandidovala generala Maklelana i usvojila program koji je pozivao na obnovu Unije mirnim putem. Ovo je bilo nemoguće, jer je jedino pobjeda Sjevera mogla da vrati Konfederaciju u Uniju. Zato demokrati nisu naišli na veliki odziv građana.
Konvencija Nacionalne Unije, koju su činili republikanci i ratni demokrati, je još u junu kao svog predsjedničkog kandidata istakla Linkolna, a za potpredsjednika južnjačkog demokratu Endrju Džonsona iz Tenesija. Ovim je konvencija pokazala da je istinska nacionalna stranka. Radikali su i dalje kritikovali Linkolnov način vođenja rata i željeli su odmazdu prema Jugu i nametanje drastičnih promjena južnjačkom društvu. Vjerujući da je svrha rata obnova Unije, Linkoln je želio da južnjačke države što prije steknu svoja prava. Tako je dopustio da Tenesi, Arkanzas i Lujzijana, koje su okupirale sjevernjačke trupe, osnuju svoje civilne vlade tokom 1864. godine. Kongres se ovome protivio i usvojio zakon koji postavlja strože uslove za povratak južnjačkih država u Uniju, i potvrđuje nadležnost Kongresa u obnovi. Linkoln je na taj zakon stavio džepni veto. Prije izbora, zahvaljujući Šermanovom osvajanju Atlante, javno mnjenje se opet priklonilo administraciji. Linkoln je i drugi put izabran za predsjednika.
Kraj rata. Tokom zime rat se bližio kraju. Šerman je u decembru zauzeo Savanu i nastavio prema Južnoj i Sjevernoj Karolini uz stalni otpor snaga Džozefa Džonstona. Grant je pokušavao da opkoli Lija u Ričmondu i glađu ga natjera na predaju. U februaru se Linkoln sastao sa Aleksanderom Stivensom i otkrio da je Konfederacija odlučna u svojoj borbi. U martu je Kongres Konfederacije odlučio da se robovi regrutuju u armiju i da se proglase slobodnim. Vojnici Konfederacije su vidjeli da je rat izgubljen, a Lijove i Džonstonove armije je počelo da desetkuje dezerterstvo.
Marta 1865. godine, u svojoj drugoj inauguracionoj besjedi, Linkoln je istakao da će učiniti sve da se postigne trajni mir i njegovo očuvanje. Postalo je jasno da će u narednih nekolilo godina voditi borba oko obnove između izvršne vlasti i radikala u Kongresu.
2. aprila, Li se povukao iz Ričmonda u nadi da će se utvrditi u planinama. Šeridan mu je presjekao odstupnicu i 9. aprila, Li i Grant su se sastali u zgradi suda u Apomateksu, gdje su se dogovorili o uslovima predaje. Džonston se predao Šermanu 26. aprila. Džeferson Dejvis, koji je bio pobjegao u planine, u nadi da će se rat nastaviti, ubrzo je uhvaćen i zarobljen. Posljednje snage Konfederacije su položile oružje 26. maja 1865. godine.
Linkoln nije dočekao da vidi kraj rata. Na dan 14. aprila, dok je prisustvovao jednoj predstavi u Fordovom pozorištu u Vašingtonu, ubio ga je Džon Vilks But, jedan umno poremećeni simpatizer Konfederacije.
Posljedice rata. Sjever je imao 359 000 mrtvih, a Konfederacija 258 000. Veliki dio Juga je opustošen. Plantaže su upropašćene, imanja izgubljena, željeznice iskidane, gradovi razoreni. Osim velikih ljudskih žrtava, na Sjeveru nije bilo težih posljedica. Nastavljena je kolonizacija Zapada i privredni razvoj. Pobjeda je ojačala snage koje su stremile nacionalnom jedinstvu i značila definitivni poraz načela o pravima država. Sačuvana je Unija i oslobođeni su robovi. Pitanje nacionalnog jedinstva više se nije postavljalo, ali ostali su ogroman zadatak obnove i teško naslijeđe ogorčenosti i mržnje.
