TOKATA
Naziv tokata (toccata, od ital. toccare = dirati) označava kompoziciju za instrument s dirkama (prvobitno orgulje, docnije i čembalo odnosno klavir). Porijeklo joj je u staroj orguljskoj predigri (preambul, preludijum, intonacija; primjeri još kod Paumanna u XV vijeku) koja je služila kao uvod u izvođenje horskog djela, a imala je i čisto praktičnu svrhu - davanja intonacije pjevačima.
Osnovni elementi starije orguljske tokate jesu 1) puni, svečani akordi, 2) figuracije i pasaži. Na taj način izvođač ima prilike da prikaže kako zvučnost instrumenata, tako i svoju tehniku. Tokata počinje akordima, a zatim se uvođenjem sve kraćih notnih vrijednosti postepeno prelazi u melodijske figuracije. Oblik je neodređen; čitavo djelo ima karakter improvizacije.
Bahove orguljske tokate (npr. d-moll, C-dur, "Dorska tokata") koriste akorde, virtuozne pasaže, harmonsku figuraciju, rječitativne odlomke (porijeklom iz dramske muzike), zvučne kontraste ( iz baroknog koncerta), zastoje na koronama.
|
|
|
|
|
|