cLICNOST
INKVIZITORAd
Licnost inkvizitora bila je neprikosnovena; inkvizitor je sebe smatrao odgovornim jedino papi, a na sud je mogao izvesti duhovne autoritete vece od sebe. Okosnicu inkvizicije oduvijek su cinili dominikanci, koji dobro znaju da ubjedjuju otpale od Crkve.
Sveti Dominik nije uspio da iskorijeni katare, koji su propovijedali u Langdoku, i prvi progoni jeretika vodili su se pod plastom krstaskog pokreta izmedju 1220. i 1240. godine. To je dovelo do osnivanja dominikanske inkvizicije ili Svetog suda, kojim je Crkva pokusala da kontrolise pogreske i otpadnistva. Mada je katarima veliku stetu nanio krstaski pohod protiv albizana, jos uvijek je katarstvo imalo cvrsto uporiste u drustvu. Podrska koju su dobijali od plemstva i njihovo sirenje u seoskim sredinama, u dijacezama Pamijea, Narbone i Karkasona na primjer, izdvaja ih od ostalih jeretickih pokreta srednjeg vijeka, koji su uglavnom bili koncentrisani po gradovima. Godine 1300. ostatak katarske jeresi pokusali su da ozive svojim aktivnostima parfait Pjer Otje i njegovi drugovi, ali ih je inkvizicija Tuluze spalila na lomaci 1310. godine. Inkvizitor za tu provinciju bio je dominikanac Bernar Gui, ciji je Prirucnik za inkvizitore (napisan oko 1320. godine) pravi izvor informacija, savjeta i proceduralnih uputstava.
The Oxford History of Medieval Europe
by George Holmes
