Renesansni slikari su se okrenuli iz čistih religioznih subjekata iz Srednjeg vijeka do oslikavanja prirode.Portreti,proučavanje ljudskog tijela,životinje,pejzaži,prizori is svakodnevnog života,i istorijskii događaji su svi spojili religiozne subjekte kao prihvatljiv materijal za slikara.

Giotto,koji se smatra začetnikom renesansnog slikarstva,je slikao dvodimenzionalne figure koje su bile poredane i veličinom i oblikom po njihovom simboličnom značenju.On je bazirao svoju umjetnost na posmatranje stvarnog svijeta i pokušao je da koristi prostor i svjetlo dramatičnije.
U XIV vijeku umjetnici Firence su pokušali da naučnim putem riješe problem perspektive i da razvije nove tehnike za predstavljanje svjetlosti i sjenke.U isto vrijeme slikari Venecije su eksperimentisali sa bojom da postignu prirodniji efekat.

Tokom Srednjeg vijeka katolička crkva je bila jedini patron umjetnika,tako da je većina umjetničkih dijela imala religiozne teme.Kada je nastupio XV vijek privatni kolekcionari i patroni su počeli da traže slike sa svjetovnim karakterom.
Remek-dijela  Leonardo da Vinci,Raphael i Michelangelo su otkrili kompletno savladavanje ranijih tehničkih dostignuća,ali isto i duboku refleksiju na prirodu materijalnog svijeta i trud da predstave idealne kvalitete koji snažno utiču na spoljasnji izgled.Rad belgijskih umjetnika kao sto je Jan van Eyck u XV vijeku pokazuje čest interes za konkretne detalje,ali za ostatak Evrope,veći udar na novi pokret u umjetnosti je došao tek u XVII vijeku.