Život gladijatora u rimskom društvu je bio jako težak.Na ovo zanimanje se gledalo i sa zanimanjem i sa odbojnošću,pa je čak bilo poređeno sa prostitucijom.Neki robovi-gladijatori su bili konstantno ponižavani i omalovažavani,dok je ostalim slobodnim gladijatorima prijetilo siromaštvo pa su i oni bili osuđivani od strane društva.Neki gladijatori su uspjevali da steknu veliku slavu.Postoje zapisi koji potvrđuju da su se ovim zanimanjem bavili pripadnici senatorskih i drugih uglednih rimskih porodica.U areni su se više cjenili kriminalci i slobodnjaci,nego robovi i ratni zarobljenici.Prvi su se borili sa više volje sa obzirom na to da su dobijali nešto zauzvrat-kriminalci slobodu,a slobodnjaci novac.Oni koji bi imali uspjeha zarađivali bi između 3.000 i 15.000 sestercija,u odnosu na normalnog gladijatora čija je plata iznosila do 2.000 sestercija.Da bi mogli da se bore u areni,morali su prethodno da prođu kroz obuku.Pod budnim okom magistera prolazili su kroz obuku.U toku te obuke oni su koristili štitove od pruća,mačeve od drveta koji su bili duplo teži od običnih mačeva.Magister je vodio obuku i bio upravnik škole za gladijatore.Na obuci,pretendenti za ovaj posao su prolazili kroz fizički pregled da bi se ustanovila njihova izdržljivost i sposobnost,ali i to da li je pretendent bio estetski privlačan.Estetika borca je bila veoma važna u borbama pred publikom.U Rimu je bilo dosta ovakvih privatnih škola u doba Republike,ali u doba Carstva postale su javne.Pri ulasku u školu,budući borac,novicijus,polagao je zakletvu-sakramentum da posvećuje svoj život bogovima podzemlja i da prihvata bez pogovora svaki tip poniženja.U Rimu su postojale 4 ludus magnus, ludus dacus,ludus gallicus i ludus matutinus.U ovoj posljednjoj,gladijatori su obučavani za borbu sa zvjerima.Škole su imale barake sa malim sobama i ogromnim terenima za vježbanje.Neke prestižnije su imale i tribine za posmatrače pa čak i ložu za cara. Treninge su vodili posebni treneri koji su se zvali doktori-ludus doctores,koji su često i sami bili gladijatori.Treninzi su bili naporni,vježbalo se mačevanje,korišćenje koplja i ostalog oružija;vježbalo se udarajući u stubove visoke 2m.U školama je postojala hijerarhija koja je doprinosila jačanju rivalstva među borcima,što je bi im dobro došlo u areni,tu su gladijatori učili i kako da umru.Ipak,borci su se ujedinjavali u familia gladitoria,koja je donosila prestiž školama.Oni su čak formirali unije koje su bile odgovorne za sahranjevanje poginule u borbama i za dodjeljivanje nadoknada porodicama poginulih.Noć uoči spektakla,organizovana je gozba na kojoj su pored samih gladijatora učestvovali i gledaoci.To je bila prilika za bolje upoznavanje boraca,odmjeravanje snaga i postavljanja opklada.Prije početka borbe,obučeni u zlatnu i boju purpura,gladijatori prodefilovali ispred cara ili pokrovitelja borbi,a za njima bi išli robovi,koji su im nosili oružije.U toku borbe,muzikom bi se obilježavali svi bitni dramski momenti:promjena napada,presuda magistera koji je sudio,ili momenat kad će pokrovitelj-editor,izreći konačnu presudu o životu pobjeđenog gladijatora.Masa je zahtjevala smrt gladijatora okretanjem palčeva nagore,a ne nadole,kao što se obično misli.Ako bi presuda bila smrt,pobjednik bi obilazio jedan krug pod ovacijama publike,a mrtvo tijelo pobjeđenog bi prvo pomoćnik obučen kao Merkur gurao usijanim gvožđem i potom bi drugi,obučen kao Karont, udarao maljem više puta da bi se uvjerio da je mrtav.Potom bi se tijelo odvuklo iz arene,a na terenu bi se pjeskom sakrivala krv i arena bi se pripremala za novu borbu.

povratak na početnu stranu