Charles André Joseph Marie de Gaulle

INDEX

FRANCUSKA

PARIZ

GALERIJA

KVIZ

Šarl Andre Žozef Mari de Gol (fr. Charles André Joseph Marie de Gaulle), (22. novembar 1890 – 9. novembar 1970), je bio francuski vojni zapovjednik i državnik.

Prije Drugog svetskog rata, de Gol je bio poznat kao zagovornik skoncetrisane upotrebe oklopnih i vazduhoplovnih snaga. Tokom Drugog svetskog rata je postao brigadni general, a zatim vođa vlade Slobodne Francuske u egzilu. Između 1944. i 1946, nakon oslobođenja Francuske od njemačke okupacije, bio je na čelu francuske privremene vlade.

Pozvan da formira vladu nakon Alžirskog puča iz 1958, podstaknuo je donošenje novog ustava i bio je prvi predsjednik Pete Republike, a na tom mestu je ostao do 1969. Njegova politička ideologija je poznata pod imenom golizam, i ona je imala veliki uticaj na potonju politiku Francuske.

Šarl de Gol rođen je kao treće od petoro dece u socijal-konzervativnoj porodici rimokatoličke vere. Rođen u Lilu 22. novembar 1890, de Gol je odrastao i školovao se u Parizu, te kratko vreme u Belgiji. Očeva porodica bila mu je plemićkog porekla iz Normandije i Burgundije, a porodica s majčine strane bila je porodica bogatih industrijalaca iz Lila. Dodatak de u de Gol nije plemićki dodatak, iako je porodica de Gol bila viteškog porekla. Najstariji poznati de Gol služio je na dvoru kralja Filipa II. još u 12. veku. Veruje se da je prezime de Gol nastalo od nemačkog prezimena de Walle, što znači zid. Većina starog francuskog plemstva bila je franačkog ili germanskog porekla, te je često imala germanska prezimena.

De Golov djed bio je istoričar, baka književnica, a otac Anri profesor u privatnoj katoličkoj školi koji je kasnije sam osnovao takvu školu. Političke debate bila su česta pojava u Šarlovom domu, te je on već kao mlad upoznat sa važnim konzervativnim djelima i autorima. Porodica je bila vrlo patriotski nastrojena, te je Šarl odgojen u kultu Nacije. Sam de Gol je u svojim memoarima napisao:

„Moja majka je osećala neslomljivu strast prema domovini, jednaku njenoj pobožnosti.“
(Šarl de Gol, Mémoires)

Iako tradicionalistička i monarhistička, porodica de Gol je bila i legalistička, te je poštovala institucije Francuske Republike. Socijalne i političke ideje porodice bile su više liberalne, pod uticajem socijalno osvještenog katolicizma, dok je moralno i religiozno porodica bila konzervativnija. Tokom afere Drajfus porodica se odvojila od nacional-konzervativnih krugova te je, iznenađujuće, podržala Alfreda Drajfusa. Šarlova porodica je tokom njegova života bila uvek spremna pomoći, pružala je podršku i bila je darežljiva prema njemu.

Mladi de Gol se odlučio za vojnu karijeru, te je četiri godine proveo u vojnoj školi Sen-Sir. Diplomiravši 1912, pridružio se pješadiji, a ne elitnim trupama.

Tokom Prvog svetskog rata, tada, kapetan de Gol je teško ranjen tokom stravične bitke za Verden, te je smatran mrtvim. No, na bojištu su ga našli, ali i zarobili, Nemci. Nakon 5 neuspjelih pokušaja bijega, odveden je u Ingolštat, gde je upoznao ruskog poručnika Mihaila Tuhačevskog.

I nakon rata, de Gol je ostao u vojsci, uspješno služeći pod generalima kao što su Maksim Vegan i Filip Peten. Tokom Poljsko sovjetskog-rata (1919. - 1921.), volontirao je za francusku misiju u Poljskoj, gde je djelovao kao pješadijski instruktor u poljskoj vojsci. Istaknuo se u operacijama oko rijeke Zbruč, te je odlikovan najvećim poljskim vojnim odlikovanjem - medaljom za vojne vrline (lat. Virtuti Militari).

Unaprijeđen je u komandanta, te mu je ponuđena dalja karijera u Poljskoj, no odlučio se vratiti u Francusku, gde je predavao na prestižnoj Vojnoj školi, postavši tako štićenik svog starog komandanta, Filipa Petena. Poljsko-sovjetski rat je zbog svoje upotrebe tenkova i brzih manevara uveliko uticao na de Gola. Uzimao je i lekcije, za vlastitu političku i vojnu karijeru, od slavnog poljskog maršala Jozefa Pilsudskog, koji je, decenijama prije de Gola, želio stvoriti federaciju evropskih država.

De Gol je, temeljeno na njegovom iskustvu iz rata u Poljskoj (koje je bilo uveliko drugačije od onog iz Prvog svetskog rata), počeo pisati knjige i članke o reorganizaciji vojske, pogotovo u svojoj knjizi „Vojska budućnosti“ (fr. Vers l'Armée de Métier), u kojoj je predlagao osnivanje profesionalne mehanizovane vojske sa posebnim oklopnim jedinicama, sličnoj onoj iz teorija, sa primerom Mažino linije.

Dok su poglede slične de Golovima podržavali generali kao što su Britanac Džon Frederik Čarlz Fuler, Nijemac Hajnc Guderijan, Amerikanci Dvajt Ajzenhauer i Džordž Paton, Rus Mihail Tuhačevski i Poljak Vladislav Sikorski, većinu de Golovih teorija su odbili mnogi oficiri, uključujući i njegovog mentora, Petena, što je uzrokovalo slabljenje njihovih prijateljskih odnosa.

De Gol je pri kraju 1934. i na početku 1935. bio u kontaktu sa nonkonformističkom grupom "Novi poredak" (fr. Ordre Nouveau).

Kada je izbio Drugi svijetski rat, de Gol je bio samo pukovnik, ponajviše što je tokom 1920ih i 1930ih antagonizirao vojne vođe. Nakon nemačkog proboja kod Sedana 15. maj1940, konačno je dobio zapovjedništvo nad 4. oklopnom divizijom.

Dana 17. maja 1940, de Gol je napao nemačke tenkove kod Monkornea. Kako je napao sa samo 200 tenkova i bez vazdušne podrške, taj napad nije uveliko uticao na nemačko napredovanje. Bilo je nekakvog uspeha 28. maja, kada je de Gol prisilio njemačku pešadiju na povlačenje kod Komona. Ovo je bio jedan od rijetkih francuskih taktičkih uspijeha protiv Nijemaca tokom cijele vojne kampanje. Premijer Pol Rejno ga je postavio za izvršnog brigadnog generala (iako je znan samo kao general de Gol).

Dana 6. jun, Pol Rejno ga je postavio za podsekretara državne odbrane i rata, te ga je postavio kao glavnog za koordinaciju sa Ujedinjenim Kraljevstvom. Kao mlađi član vlade, neuspješno se protivio kapitulaciji, te se zalagao da se vlada preseli u Sjevernu Afriku, te da Francuska svoj rat vodi najbolje što može iz svojih kolonija. Služio je kao koordinator sa britanskom vladom, a u jutro 16. jun je u Londonu, zajedno sa britanskim premijerom Vinstonom Čerčilom, predložio političku uniju između Francuske i Britanije. Taj projekt bi, tokom rata, spojio Francusku i Ujedinjeno Kraljevstvo u jednu državu, sa jednom vladom i jednom vojskom. To je bio zadnjeminutni pokušaj da se ojača volja onih članova francuske vlade koji su podržavali dalju borbu protiv Trećeg Rajha.

Avionom se vratio natrag u Bordo (privremeno središte vlade), no odmah je saznao da je njegov mentor Filip Peten postao premijer u namjeri da pokrene saradnju sa Nemcima i prekine bitku.

Tog dana, de Gol je donio najvažniju odluku u svom životu, ali i u modernoj francuskoj istoriji: odbio je prihvatiti kapitulaciju Francuske i pobuniti se protiv legalne (no u njegovim očima nelegitimne) vlade koju je vodio Peten, te nestaviti borbu protiv Hitlerove Njemačke. U jutro 17. jun, sa 100.000 franaka u džepu (koje mu je dao Rejno), de Gol je iz Bordoa avionom pobjegao u London, za dlaku izbjegavši njemačke avione. De Gol je odbio kapitulaciju Francuske i stvorio novu vladu koja će se boriti protiv Trećeg Rajha, znanu kao Vladu Slobodne Francuske.

Dana 18. juna, de Gol se pripremio da se obrati francuskom narodu putem BBC-jeva radija, u Londonu. Britanski kabinet je pokušao zaustaviti razgovor, no odobrio ga je Čerčil. De Golov Apel od 18. juna je bio emitovan u cijeloj Francuskoj, no čuo ga je jako malen broj ljudi. Čak i Francuzi nisu toliko znali o de Golu u to doba, pa im je njihov govor, u najmanju ruku, djelovao kihotičan. Fraza "Francuska je izgubila bitku, ali ne i rat", koja se pojavila po posterima širom Britanije, je često krivo asocirana sa govorom na radiju, no te reči ipak skupljaju duh de Golove pozicije. De Gol je bio aktivan član Pokreta otpora protiv njemačke okupacije, te je izjavio: "Vatra francuskog otpora ne smije se ugasiti". No de Gol je mislio na oružani otpor, no kada su mnogi francuski vojnici objavili da nemaju sredstava za dalje ratovanje, većina Francuza okrenula se na moralni otpor, na de Golovo razočaranje.
 

Jako malo ljudi je čulo taj govor jer je BBC slabo slušan u Francuskoj, a većina onih koji su hteli slušati bili su u izgnanstvu. No, odlomci govora su tiskani u francuskim novinama u neokupiranom, južnom, delu Francuske, a sam govor je nekoliko dana za redom repriziran na BBC-u, dok je de Gol održao još nekoliko govora tokom sljedećih noći.

Ubrzo, među svim haosom u Francuskoj, vijest da je jedan francuski general u Londonu i da odatle širi želju za nastavkom rata i borbom protiv fašističke okupacije, brzo se proširila. Taj govor je i do danas jedan od najpoznatijih govora u francuskoj istoriji.

U Londonu je de Gol osnovao i vodio pokret Slobodne Francuske. Dok je SAD i dalje priznavao Višijevsku Francusku, Čerčil se priklonio de Golu, i jedno vreme zadržao odnose sa Višijevskom Francuskom, no na koncu je ipak priznao Slobodnu Francusku.

Dana 4. jula 1940, vojni sud u Tuluzu je osudio de Gola u odsustvu na 4 godine zatvora. Na drugom suđenju vojnog suda, održanom 2. avgusta 1940, de Gol je osuđen na smrt zbog izdaje.

U razgovorima sa SAD i Ujedinjenom Kraljevstvom, de Gol je svaki put zahtevao potpunu slobodu planiranja i napadanja u francusku korist, tako da je stalno bio na granici da mu Saveznici ukinu saradnju. De Gol je razvio veliku sumnju, pogotovo prema Britancima, jer je mislio da žele ukrasti francuske kolonije na Levantu. Klementina Čerčil, koja se divila de Golu, jednom ga je upozorila: „Generale, ne smijete mrziti svoje prijatelje više nego što mrzite svoje neprijatelje“. De Gol je poznato odgovorio: „Francuska nema prijatelja, samo interesa“.

Situacija je uprkos svemu bila kompleksna, a de Golovo nepovjernje prema namjerama Britanije i Amerike prema Francuskoj je bilo paralelno sa nepoverenjem američkog političkog vrha prema Slobodnoj Francuskoj, koje je rezultiralo time da taj isti vrh nije duže vreme priznao de Gola i SF kao predstavnike Francuske, nego Višijevsku Francusku.

Radeći sa Pokretom otpora i saveznicima u francuskim kolonijama u Africi, nakon anglo-američke invazije Severne Afrike 1942, de Gol je svoje središte u maju 1943. premestio u Alžir. Postao je prvi vođa (ispred manje samostalnog Girauda i kandidata kojeg je preferirao SAD) i jedini predsednik Komiteta nacionalnog oslobođenja.

Nakon oslobođenja Francuske, koje je uslijedilo nakon operacije Overlord, de Gol je brzo uspostavio autoritet Slobodne Francuske i izbjegao Savezničku vojnu vladu. Iz Alžira (tada francuske kolonije) odletio je u Pariz par dana pre oslobođenja, i provozao se gradom u pratnji savezničkih oficira. De Gol je održao poznati govor u kojem je emfazirao ulogu Francuza u oslobođenju njihove države.

Postao je predsednik Privremene vlade Francuske Republike, startajući u septembru 1944. Dok je bio na toj poziciji poslao je CEFEO da uspostavi suverenitet u Francuskoj Indokini 1945. Za zapovjednike u Francuskoj Indokini postavio je Žorža Tjeria d'Aržanlijea i Filipa Leklera.

De Gol je 20. januara 1946. dao otkaz, zaleći se na sukobe između političkih stranaka i na ustav Četvrte Republike, za koji je mislio da previše ovlasti daje parlamentu. Njegovi naslednici su redom bili: Feliks Guen, Žorž Bido i na kraju Leon Blum.

De Golova opozicija prema novopredloženom ustavu propala je jer su levičari podržavali parlamentarni režim. Drugi predlog za ustav, koji je skoro odobren na referendumu iz oktobra 1946., se još manje sviđao de Golu nego prvi.

U aprilu 1947. de Gol je pokušao reformirati političku scenu tako što je osnovao Zbor francuskog naroda (fr. Rassemblement du Peuple Français), no nakon početnog uspeha pokret je izgubio pokretnu silu. U maju 1953. se ponovo povukao iz politike, ali je Zbor nastavio sa radom do septembra 1955.

Preselio se u mesto Kolombe-le-Dez-Egliz, gde je napisao Ratne memoare (fr. Mémoires de guerre). Tokom te formalne penzije, de Gol je ostao u kontaktu sa bivšim političkim poručnicima iz rata i iz Zbora, uključujući i simpatizere upletene u politička zbivanja u Alžiru.

Četvrta Republika obeležena je političkom nestabilnošću, neuspesima u Indokini i nemogućnosti da reši alžirsko pitanje. No, izdala je Zakon o prenosu (fr. loi-cadre Deferre) iz 1956. koji je dao nezavisnost Tunisu i Maroku, a premijer Pjer Mande Frans je Indokineski rat priveo kraju na Ženevskoj konferenciji 1954.

Dana 13. maja 1958, mještani su preuzeli vladine zgrade u Alžiru, napadajući ono za što su mislili da je slabost francuske vlade u očima zahteva arapske većine za alžirskom nezavisnošću. "Komitet civilne i vojne narodne odbrane" je osnovan od strane predsednika Žaka Masu, simpatizera golizma. General Raul Salan, zapovednik u Alžiru, je preko radija objavio da je vojska „privremeno preuzela odgovornost za sudbinu Francuskog Alžira“.

Pod pritiskom Masua, Salan je 15. maja, na balkonu vladine zgrade izjavio „Živeo de Gol!“ (fr. Vive dе Gaulle!). De Golov odgovor dva dana kasnije obznanio je da je spreman "preuzeti ovlašćenja Republike". Mnogi su se zabrinuli jer su ovaj odgovor videli kao podršku vojske.

Na jednoj press-konferenciji održanoj 19. maja, de Gol je izjavio da je bio na usluzi države. Kada je jedan novinar iznio zabrinutost mnogih da bi de Gol mogao prekrišiti ljudske slobode, de Gol je odgovorio:

„Jesam li ja to ikada učinio? Upravo suprotno, ja sam ih ponovo uspostavio kada su nestale. Ko stvarno misli da bi ja, u 67. godini, započeo karijeru diktatora?“

Kao republikanac po uverenju, de Gol je tokom cijele krize držao stav da će moć prihvatiti samo od zakonskih autoriteta.

Kriza se produbila kada su francuske paravojne trupe iz Alžira zauzele Korziku, te počele planove za sletanje u Pariz (Operacija Rezerukcija), koji nisu nikad izvršeni. Političari sa mnogih strana su podržavali vraćanje de Gola na poziciju, osim nekih kao što su Fransoa Miteran, Pjer Mandes-Frans, Alen Savari, Komunistička partija i dr. Žan-Pol Sartr, egzistencijalistički filozof i pisac, je citiran kako je rekao: "Radije bih glasao za Boga". Dana 29. maja, predsednik Rene Koti, je zamolio "najčuvenijeg među Francuzima" da postane zadnji Predsednik skupštine (Premijer) Četvrte Republike.

De Gol je čvrsto držao svoju namjeru da reformira ustav Četvrte Republike, koji je krivio za tadašnju slabost države. Kao uslov za njegov povratak na poziciju zahtijevao je da mu se na 6 mjeseci daju sve ovlasti te da se francuskom narodu predloži novi ustav. De Gol je 1. jun 1958. izabran za premijera, a Nacionalna skupština mu je dala vrhovne ovlasti za 6 meseci kako je i zahtijevao.

Dana 28. septembra 1958. proveden je novi referendum, a 79,2% glasača je bilo za donošenje novog ustava i osnivanje Pete Republike. Kolonije (Alžir je formalno bio deo Francuske, a ne kolonija) su dobile izbor između trenutne nezavisnosti i novog ustava. Sve kolonije bile su za novi ustav i zamjenu Francuske Unije sa Francuskom Zajednicom, osim Gvineje, koja je postala prva francuska kolonija u Africi koja je dobila nezavisnost, ali po cenu prestanka dolaska sve pomoći koju je slala Francuska.

Prema de Golu, vođa države treba predstavljati "duh naroda" samoj naciji i svetu: "une certaine idée de la France" ("određena ideja o Francuskoj").
Na izborima 1958, de Gol i njegovi saveznici (početno organizovani u Savez za novu republiku-Demokratski savez rada, pa u Savez demokrata za Petu Republiku, a kasnije, kao i danas, u Savez demokrata za republiku) su osvojili udobnu većinu. U decembru 1958, de Gol je izabran za predsednika sa ugodnih 78,5%, a zakletvu je položio je u januaru 1959.

Predvidio je snažne ekonomske metode kako bi revitalizovao državu, uključujući i štampanje novog franka (vrijednog 100 starih franaka). Na međunarodnoj sceni, odbio je i SAD i SSSR, naturajući samostalniju Francusku sa svojim vlastitim nuklearnim oružjem, i snažno podržavajući „Slobodnu Evropu“, verujući da će zajednica evropskih država vratiti slavu starih evropskih carstava. Kao kamen temeljac EEZ sebi je postavio francusko-njemačku saradnju, napravivši prvu državnu posetu nekog Francuskog vođe Njemačkoj, još od Napoleona. Francuska i Njemačka su 1963. potpisali ugovor o prijateljstvu, znan kao Jelisejski ugovor. Francuska je takođe smanjila svoje rezerve dolara, zamenjujući ih zlatom iz SAD, time umanjivši uticaj SAD van Sjeverne Amerike.

Dana 23. novembar 1959, u jednom govoru u Strazburu, de Gol je objavio svoju viziju Evrope:

„Da, to je Evropa, od Atlantika do Urala, to je Evropa, to je cijela Evropa, to će odrediti sudbinu sveta.“

Njegov izraz, "Evropa, od Atlantika do Urala", je često citiran tokom istorije evropskih integracija. To je sledećih 10 godina postao de Golov najdraži poklik. Njegova vizija je bila u kontrastu sa atlanticizmom SAD-a, Britanije i NATO-a, te je preferirala ideju da Evropa deluje kao treći pol između SAD i SSSR-a. U svojoj frazi de Gol je spominjao i Ural, te je time implikantno nudio detant Sovjetima, dok je njegova fraza interpretirana i kao isključivanje Ujedinjenog Kraljevstva iz budućnosti Evrope.

Stavio je veto na britanski ulazak u EEZ 1963, jer je mislio da Britanija nema političke volje za ulazak u zajednicu. Mnogi Britanci su de Golovo „ne“ shvatili kao uvredu, pogotovo zbog uloge koju je Ujedinjeno Kraljevstvo imalo u oslobođenju Francuske 19 godina ranije.

De Gol je verovao da dok je Alžirski rat vojno pobediv, što nije bilo međunarodno opravdano, i pomirio se sa eventualnom nezavisnošću kolonije. To je uveliko naljutilo Francuze u Alžiru, te je de Gol bio prisiljen ugušiti dva puča koji su podigli ti Francuzi, od kojih je drugi (Alžirski puč iz aprila 1961.) pretio direktnoj invaziji same Francuske. De Golova vlada je zataškala i Pariški masakar iz 1961., koji je naredio policijski prefekt Moris Papon). De Gol je bio meta i Tajne armijske organizacije (OAS), terorističke organizacije koja je nekoliko puta pokušala izvršiti atentat na de Gola. Najpoznatiji pokušaj je onaj od 22. avgusta 1962, kada je Sitroen DS u kom su se vozili on i njegova supruga za dlaku izbegao kišu metaka iz automata koju je naredio Žan-Mari Bastjan Tiri. Nakon referenduma o Alžirskoj samoodređenosti 1961, de Gol je dogovorio prestanak paljbe u Alžiru u martu 1962. pomoću Evijanskih sporazuma, koji su legitimizovani novim referendumom samo mesec dana kasnije. Alžir je postao samostalan u junu 1962.

U septembru 1962, želeo je uvesti ustavni amandman koji bi omogućio da se predsednik bira direktno od strane naroda, te je izdao referendum o tome, kojeg je podržalo više od tri petine glasača, unatoč koalicijama koje su se protivile predsjedničkom režimu. Nakon perioda cenzure kojeg je izglasao parlament 4. oktobra 1962, de Gol je raspustio Nacionalnu skupštinu i održao nove izbore. Iako su levičari napredovali, golisti su pobedili, unatoč opoziciji Narodnog republikanskog pokreta i Nacionalnog centra nezavisnih i seljaka koji su kritikovali de Golov euroskepticizam i prezidencijalizam. Iako je alžirsko pitanje rešeno, premijer Mišel Debre je zbog rezultata pitanja dao ostavku, a zamenio ga je Žorž Pompidu.

Sa alžirskim sukobom iza sebe, de Gol je uspio ostvariti svoja dva primarna cilja: reformu i razvoj francuske ekonomije i promovisanje nezavisne spoljne politike i čvrstog stava na međunarodnoj sceni. Taj period znan je kao politika veličine (fr. Politique de grandeur).

U kontekstu populacijskog rasta koji u Francuskoj nije viđen od 18. veka, vlada je pod vodstvom premijera Pompidua nadgledala brzu transformaciju i ekspanziju francuske ekonomije. Sa dirigizmom - jedinstvenom kombinacijom kapitalizma i ekonomije pod državnom upravom - vlada je snažno intervenirala na području ekonomije, koristeći petogodišnje planove kao njeno glavno sredstvo.

Visokoprofilni projekti, uglavnom ali ne uvek finansijski uspešni, su započeti: proširenje luke u Marseju (koja je postala 3. evropska i 1. sredozemna luka), promocija avio-kompanije Karavela (prethodnice Erbasa), odluka o početku gradnje masivnog franko-britanskog Konkorda u Tuluzu, proširenje francuske autoindustrije sa državnim Renoom u središtu i izgradnja prvih staza za motocikle između Pariza i ostalih provincija.

Sa ovim projektima, francuska ekonomija doživjela je velik rast, neviđen još od 19. veka. De Gol je 1963. stavio veto na britanski ulazak u EEZ, prvi od dva puta. Godine 1964, prvi put u 200 godina, francuski BDP prerastao je onaj britanski, a ta situacija trajala je sve do 1990ih. U Francuskoj se ljudi tog perioda i danas prisećaju sa nostalgijom, a poznat je kao Trideset izvrsnih godina (fr. Trente Glorieuses).

Snažna ekonomska fondacija omogućila je de Golu da implementira svoju nezavisnu spoljnu politiku. Francuska je 1960. postala četvrta zemlja koja je dobila nuklearni arsenal, testirajući svoju prvu atomsku bombu u alžirskoj pustinji (tajna klauzula Evijanskih sporazuma iz 1962. zajedno sa Frontom narodnog oslobođenja izjavljuje da: Alžir odobrava... da Francuska koristi određene vazduhoplovne baze, terene i vojne instalacije koje su joj [Francuskoj] nužne u periodu od 5 godina). Godine 1968, zbog de Golovog insistiranja, francuski naučnici su uspeli detonirati prvu hidrogensku bombu bez američke pomoći. U potezu koji je smatran uvredom za Britance, de Gol je objavio da je francuska bila treća velika nezavisna nuklearna sila, jer je britanska nuklearna sila usko koordinirana sa onom američkom.

Dok je politika veličine sigurno bio esencijalni motiv za ovaj razvoj, jedna briga bila je upletenost SAD u skupi Vijetnamski rat, koja je mogla dovesti do toga da SAD ne interveniše u Evropi ako Sovjetski Savez odluči započeti invaziju. De Gol je želio osnovati nezavisnu vojnu silu. Dodatni efekt bio je da je francuska vojska, koja je bila skroz demoralizovana nakon poraza u Alžiru, zadržana. Godine 1965. Francuska je lansirala svoj prvi satelit u orbitu, postavši tako treća zemlja koja je to učinila, nakon SSSR i SAD.

De Gol je bio uveren da snažna Francuska može djelovati kao balans između Sjedinjenih Američkih Država i Sovjetskog Saveza, no to uverenje je smatrano malo boljim od oportunizma kod njegovih kritičara, naročito u SAD-u i Velikoj Britaniji, državama koje su bile saveznice Francuske. U januaru 1964. de Gol službeno je priznao Narodnu Republiku Kinu, uprkos američkom protivljenju. Osam godina kasnije, predsednik Ričard Nikson posetio je Kinu i sastao se sa Mao Ce Dungom i time počeo normalizovati odnose između dvije zemlje.

Niksonova prva posjeta van zemlje nakon njegovog izbora za predsednika bila je ona Francuskoj 1969. I on i de Gol su dijelili jednak nevilsonijanski pristup svijetskoj politici, vjerujući u nacije i njihove relativne snage, više nego u ideologije, međunarodne organizacije i multilateralne sporazume.


U decembru 1965, de Gol se vratio na mesto predsjednika za još jedan sedmogodišnji mandat, ali ovaj put je morao proći i kroz drugi krug glasanja u kojem je pobijedio Fransoa Miterana. U februaru 1966, Francuska se povukla iz zajedničke NATO komande, no ostala je u organizaciji. De Gol je, proganjan sećanjima iz 1940, želeo da Francuska ima glavnu reč oko odluka koje utiču na nju, za razliku od 1930ih, kada je morala pratiti svoje britanske saveznike.

U septembru 1966, u poznatom govoru u Pnom Penu, Kambodža, de Gol je izrazio nezadovoljstvo Francuske zbog američkog uplitanja u Vijetnamski rat, te je rekao da je jedini način za mir na tom području povlačenje SAD iz sukoba. Kako je Vijetnamski rat imao svoje korijene u francuskom kolonijalizmu jugoistočne Azije, govor nije učinio da se de Gol svidi Amerikancima, iako su oni sami kasnije došli do istog zaključka.
 

Tokom osnivanja Evropske zajednice, de Gol je pomogao u započinjanju jedne od najvećih kriza u EZ-u, Krize prazne stolice. Kriza je uključivala finansiranje Zajedničke agrarne politike, no puno važnije i korišćenje kvalifikovanog većinskog glasanja u EZ-u. U junu 1965, nakon što se Francuska i ostalih 5 članica nisu mogle složiti, de Gol je povukao francuske predstavnike iz EZ-a. Odsutnost francuskih predstavnika onemogućila je EZ da donosi odluke sve do Luksemburškog kompromisa koji je donesen u januaru 1966.

Nakon što je u junu 1967. po drugi put uložio veto na britanski ulazak u EEZ, de Gol je osudio Izrael zbog njegove okupacije Pojasa Gaze pre početka Šestodnevnog rata, rekavši: Izrael organizira, na teritorijima koje je oduzeo, okupaciju koja ne može funkcionirati bez opresije, represije i proterivanja - a ako se ovome postavi otpor, taj čin zvati će se "terorizam". To je bila velika promena u francuskoj spoljnoj politici. Do tada, Francuska je bila snažan saveznik, pomažući Izraelu da planira Suecku kampanju 1956.

Za vreme de Gola, nakon osamostaljenja Alžira, francuska spoljna politika sve je više vukla u korist arapskih zemalja, što je i danas jasan aspekt francuske spoljne politike. Izraelsko vodstvo se, iznenađeno onim što su oni smatrali hirovitim napuštanjem, obratilo SAD za pomoć.

No, de Gol je podržavao princip pravednog rešenja i za Arape i za Jevreje na Srednjem Istoku u nadležnosti Ujedinjenih nacija. Ovo je izjavio nakon prihvatanja UN-ove rezolucije 242, na pres-konferenciji od 27. novembra 1967, te je to isto iznio u pismu Davidu Ben Gurionu kojeg je poslao 9. januara 1968.

Tokom Nigerijskog građanskog rata 1967. - 1970, de Golova vlada podržavala je Republiku Bijafru da dobije samostalnost od Nigerije. Upkos nedostatku službenog priznanja, de Gol je osigurao vojnu pomoć kroz bivše francuske afričke kolonije. Ujedinjeno Kraljevstvo se protivilo de Golovom stavu, no on je političku situaciju Igbo naroda u Nigeriji uporedio sa onom francuskih Kvebečana u Kanadi.

U junu 1967, de Gol je posetio Kanadu koja je bila domaćin svijetske izložbe Ekspo '67. Dana 24. jula, govoreći pred masom na balkonu gradske većnice u Montrealu, de Gol je uzviknuo Živeo Kvebek! (fr. Vive le Québec!), a odmah nakon toga Živeo slobodni Kvebek! (fr. Vive le Québec Libre!). Kanadski mediji su snažno kritikovali tu izjavu, a premijer Kanade Lester B. Pirson, koji je bio vojnik u Prvom svijetskom ratu i dobitnik Nobelove nagrade za mir, je rekao: Kanađane ne treba oslobađati. De Gol je sljedeći dan samovoljno napustio Kanadu, bez odlaska u Otavu, kako je planirano. Govor je uzrokovao zaprepašćenje u "Engleskoj Kanadi", a doveo je i do ozbiljnog prekida diplomatskih odnosa između dvaju zemalja. No, Pokret za suvereni Kvebek je taj događaj video kao prekretnicu.

U decembru 1967, držeći do solidarnosti kontinentalne Evrope, de Gol je ponovo odbio ulazak Britanaca u EEZ.

De Golova vlada je kritikovana unutar Francuske, ponajviše zbog njenog grubog stila. Dok su štampani mediji i izbori bili slobodni, država je držala monopol nad televizijom i radiom (no, postojale su i privatne TV i radio stanice. U mnogim aspektima, društvo je bilo tradicionalističko i represivno, pogotovo oko pozicije žena. Mnogi faktori su doprineli tome da su se pojedini dijelovi društva, naročito studentska omladina, počeli dosađivati tim načinom života, što je i dovelo do nemira maja 1968.

Ogromne demonstracije i štrajkovi u Francuskoj u maju 1968. doveli su u pitanje de Golovu legitimnost. Na kratko je pobjegao u Baden-Baden i sastao se sa Masoom, francuskim zapovjednikom u Njemačkoj. Prema neslužbenim izborima, njih dvojica su razgovarali o mogućoj intervenciji vojske protiv štrajkača.

Na privatnom sastanku oko zahtijeva studenata i radnika za njihovo direktno učestvovanje u vladi i biznisu, sastavio je frazu "La réforme oui, la chienlit non", koja se može prevesti kao "reforme da, maskarada ne". Fraza se danas često koristi u francuskoj politici, korišćena i kao kritika i kao ironija asocirajući natrag na de Gola.

No, de Gol je prihvatio neke od zahtijeva štrajkača. Ponovo je razmišljao o referendumu, no Pompidu ga je uvjerio da raspusti parlament i održi izbore za novi. Izbori u junu 1968. bili su velik uspijeh za goliste i njihove saveznike. Kada se pogleda "shema" revolucije ili građanskog rata, većina naroda se oslonila na njega. Njegova stranka dobila je 358 od 487 sjedišta. U junu je Žorža Pompidua iznenadno zamenio Moris Kuv de Mirvij.

Šarl de Gol je sa mesta predsjednika odstupio 28. aprila 1969, nakon poraza njegovog referenduma o pretvaranju Senata u savetničko tijelo, a davanja većih ovlašćenja regionalnim vijećima. Neki su rekli da je ovaj referendum bilo svesno političko samoubistvo koje je de Gol počinio nakon traumatizirajućeg maja 1968. Kao i 1946, de Gol je odbio ostati na položaju bez podrške naroda.

Ponovo se povukao u mesto Kolombe le Dez Egliz, gde je iznenada umro 1970, dve nedelje pre svog 80. rođendana, dok je pisao svoje memoare. Iako je do tada bio jako dobrog zdravstvenog stanja, uprkos operaciji na prostati par godina ranije, te noći je navodno, nakon što je pogledao vijesti, sjedeo u svojoj fotelji i odjednom rekao: „Ovde me boli nešto“, pokazujući na svoj vrat, samo par sekundi prije nego što je pao u nesvjest od posljedica cerebrelnog aneurizma. U roku od nekoliko minuta, je preminuo.

De Gol je sve sredio kako bi bio sahranjen u Kolombeu, te da nijedan predsednik i ministar ne dođe na pogreb, samo njegovi prijatelji iz vremena Drugog svijetskog rata. Vođe države su se morale zadovoljiti istodobnom ceremonijom u katedrali Notr-Dam. Do groba je prevezen na tenku, a kada su ga spuštali u grob, zvona u celoj Francuskoj, sa početkom u Notr-Damu, su počela zvoniti.

Specifično je želio da na njegovoj nadgrobnoj ploči piše samo njegovo ime i godine rođenja i smrti. Tako na njoj piše Šarl de Gol, 1890-1970.

Za razliku od drugih političara, de Gol je umro skoro u bijedi i siromaštvu. Kada je otišao u penziju, nije prihvatio penzije na koje je imao pravo kao penzionisani general i predsednik. Samo je prihvatio penziju na koju pravo imaju pukovnici.

Njegova porodica je morala prodati kuću. Kupila ju je jedna fondacija a danas je ona Muzej Šarl de Gol.