Međutim, osim igara u Olimpiji održavale su se i druge konkurentske, slične igre. To su bile Panateneje, Pitijske, Nemejske i Istmijske igre, ali su Olimpijske igre, spletom političkih okolnosti, nadvladale. Sve te priče u vezi sa antičkim igrama dovode se u vezu sa starogrčkim pojmom olimpijskog primirja, kada su, prema legendama, grčke državice prekidale međusobna neprijateljstva za vre
me trajanja igara. A prvi vjerodostojan zapis o održavanju Igara u Olimpiji
datira iz 776. god. p. n. e, iako nije sigurno da su to bile i prve igre u antičkoj
Grčkoj. Neki istoričari su skloni zaključku da su se slična takmičenja povremeno
održavala čak i od 13. veka pre nove ere. Na početku su igre bile uglavnom
događaj lokalnog značaja, a do
XV antičkih olimpijskih igara održavala se samo
jedna disciplina — trka na 1 stadij (nešto manje od 185 m). Onda je dodana trka
na 2 stadija, a prva dugoprugaška trka, na 24 stadija (u metričkom sistemu 4.420
m), održana je 720. god. p. n. e. Pausanija piše da su se na početku sportisti
takmičili obučeni u laganu sportsku opremu, kao danas. A onda je, tokom jedne
trke, trkaču Orsipu iz Megare – spala odeća. On je nastavio da trči go. To je od
ostalih atleta ubrzo oberučke prihvaćeno, pa su se takmičari od tada takmičili
goli. Žene nisu smjele da se takmiče, čak im nije bilo dozvoljeno ni da budu
gledaoci. Ipak, djevojke su se smjele takmičiti na Herajama, igrama u čast boginje
Here, koje su se takođe održavale u Olimpiji svake četiri godine. Za razliku od
muškaraca, one se nisu takmičile gole.
Ubrzo se je počeo povećavati i broj sportova: 748. god. p. n. e. uveden je pankration (kombinacija boksa i rvanja), 708. god. p. n. e. klasično rvanje i petoboj, 688. god. p. n. e. pesničenje (kao današnji boks), 689. god. p. n. e. godine trke kočija, itd. Bilo kako bilo, igre postaju sve važniji momenat u istoriji antičke Grčke, dostižući svoj vrhunac tokom 6. i 5. vijeka p. n. e.
Olimpijske igre su još imale veliki vjerski značaj. Održavane su u slavu vrhovnog boga Zevsa kome je podignuta veličanstvena statua u Olimpiji. Broj disciplina ubrzo je narastao do dvadesetak, a same igre su se održavale nekoliko dana. Olimpijski pobednici su uskoro postali osobe sveopšteg poštovanja; ako je trebalo, rušili su se
i delovi gradskih bedema da bi pobednici mogli ući s
pratnjom prilikom povratka u rodni grad (zbog olimpijskog primirja gradovi nisu
smeli ratovati), te bili bi opevani u pesmama i podizali bi im se spomenici. Njihovi uspjesi bili su i materijalno nagrađivani (raznorazne beneficije,
oslobođenje od poreza, itd). Ustalio se ritam održavanja igara — svake četiri
godine, a vreme između prošlih i budućih igara nazvano je Olimpijadom. Stari
Grci su te periode — Olimpijade koristili i kao jednu od metoda računanja
vremena.Igre su polako gubile važnost tokom rimske vladavine nad Grčkom, iako su i tada imale veliki ugled i značaj. Priča se da je sam rimski car Tiberije maštao o naslovu i časti olimpijskog pobednika, a i car Neron je rado posećivao olimpijska borilišta i učestvovao u takmičenjima. Neron je učestvovao u trci dvokolica, ali je pao i nije završio trku. I pored toga, Grci su ga slavili kao pobednika, a Neron ih je zauzvrat oslobodio poreza. Sa pojavom hrišćanstva, a pogotovo kad je ono postalo državna religija (391. godine), olimpijske igre su sve više smatrane slavljenjem paganskih božanstava i ostacima paganskih rituala, pa je konačno 393. godine rimski car Teodosije ukinuo olimpijske igre, prekinuvši tako gotovo 12-vekovnu istoriju ovog sportskog događanja.
