Peer to peer - mreže računara istog prioriteta  

Kod ovog tipa mreža ne postoji definisan server niti hijerarhija među računarima. Svi računari su jednaki, obično svaki računar funkcioniše kao klijent i kao server, i ne postoji imenovan administrator za cijelu mrežu. Korisnik svakog računara odlučuje koji podaci sa njegovog računara se mogu dijeliti na mreži.

Mreže ovog tipa često se nazivaju i radne grupe koje podrazumijevaju manju grupu korisnika, uglavnom manju od 10 računara. Mreže korisnika istog prioriteta su relativno jednostavne, jer svaki računar se istovremeno ponaša i kao server i kao klijent, tako da nema potrebe za nekim moćnim serverima. Na slici 9. je data funkcionalna šema ovakve veze na kojoj se vidi da računari komuniciraju svaki sa svakim ravnopravno bez obzira na tehničku izvedbu mreže.  

                          Slika 13.

U mrežama računara istog prioriteta, mrežni softver ne mora da ima isti nivo performansi. Kod operativnih sistema kao što su Microsoft Windows NT Workstation, Microsoft Windows for Workgroups i Microsoft Windows 95, umrežavanje u mreže istog prioriteta već je ugrađeno u operativni sistem tako da nije potreban nikakav dodatni softver.

Mreže računara istog prioriteta su pogodne za sredine u kojima:

·         ima manje od 10 korisnika

·         korisnici se nalaze u istoj prostoriji

·         pitanje bezbjednosti nije značajno

·         organizacija i mreža će imati ograničeni rast u doglednoj budućnosti, odnosno  mreža se neće širiti.

Kod ovog tipa mreža ne postoji administrator sistema čija je obaveza da opslužuje mrežu. Svaki korisnik sam opslužuje svoj računar. Svi korisnici mogu da dijele svoje resurse onako kako oni žele. U resurse spadaju diskovi, štampači, faks kartice i drugo. Ali obaveza svakog od računara unutar mreže je da:

·         koristi značajan postotak svojih resursa da bi podržao lokalnog korisnika i

·         koristi dodatne resurse da bi podržao svakog udaljenog korisnika koji pristupa njegovim resursima.

Bezbjednost korišćenja mreže zasniva se na definisanju šifre za neki resurs, npr. direktorijum koji se dijeli preko mreže. Pošto svi korisnici mreže sami definišu bezbjedonosne mjere i dioba se odvija na svim računarima, centralizovana kontrola teško se ostvaruje, jer svi korisnici ne poduzimaju određene mjere zaštite.