kvarimo,
popravljamo, oplemenjujemo.”
“Mislim da
je modernost uvijek nesto drugo. Za knjizevnog stvaraoca to je danas, mislim,
pojacanje odnosa prema vremenu, ne podlijeganje zahtjevima kanona, niti
zahtjevima jedne pseudostvaralacke destrukcije forme, jezika, izraza.
Odbacivanje kulturnog pesimizma. Sto intenzivnije, sto kompleksnije, lucidno
sagledavanje problema koji se stalno otvaraju oko nas i daju nove podsticaje
stvaralastvu i nude mu novu i drukciju akustiku. Odbijanje svakog misaonog
redukcionizma, odbijanje uproscenosti koja moze da znaci ukidanje stvaralackog
subjekta, bez divinizacije subjektiviteta, bez dizanja jezika na nivo
svestestenosti, ne podlijegati divinizaciji jezika kroz njegove formalne
analize, kroz jedan ritual tehnickog posvecenja jezika u raznim granama
lingvistike. Prihvatiti privremenosti nasih znanja, cuvanje budnosti nasih cula
za raspoznavanje onoga sto je pravi stvaralacki poriv u nama od onoga sto je
samo literarna ambicija. Uvjerenje da se knjizevnim delanjem nekud stize, i da
se radi na stalnom menjanju formule covjeka, koja je u svakoj nasoj rijeci i
gestu, dakle u nasoj zajednickoj moci da je
kvarimo,
popravljamo, oplemenjujemo.”
 |
 |
 |
 |
 |
 |