Vasko Popa, jedan od posljednjih originalnih pjesnika srpske moderne književnosti, rođen je 29. juna 1922. gimnazije, upisuje se na Filozofski fakultet u Beogradu. Studije nastavlja u Bukureštu i Beču. Za vrijeme Drugog svjetskog rata, zatvoren je u njemačkom koncentracionom logoru u Bečkereku. Nakon završetka rata diplomira na romanskoj grupi Filozofskog fakulteta u Beogradu. Prve pjesme objavljuje u listovima “Književne novine” i “Borba”. Od 1954. do 1979. godine radio je kao urednik u izdavačkoj kući Nolit. Slaganjem usmenog nasljeđa, igara i zagonetki, Popa je stvorio poseban pjesnički jezik moderne srpske poezije. Priredio je zbornike: Od zlata jabuka (Beograd,  1958.), u kom je u novom svjetlu prikazan poetski svijet narodnih umotvorina, kao i Urnebesnik (Beograd, 1960.) i Ponoćno sunce (Beograd,  1962.).  Jedna od njegovih najznačajnijih zbirki pjesama je Kora, koja obuhvata četiri dijela,a motivi su uzeti iz prirode.

     Vasko Popa je jedan od najprevođenijih jugoslovenskih pjesnika, a i sam je prevodio sa francuskog jezika. U Vršcu, 29. maja 1972. godine osnovao je Književnu opštinu Vršac (KOV) i pokrenuo neobičnu biblioteku na dopisnicama, nazvanu "Slobodno lišće". Iste godine izabran je za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti. Jedan je od osnivača Vojvođanske akademije nauka i umetnosti (14.12.1979.) u Novom Sadu. Vasko Popa je prvi dobitnik "Brankove nagrade" za poeziju, ustanovljene u Sremskim Karlovcima u spomen Branka Radičevića. 1957. godine dobio je Zmajevu nagradu, 1968. Austrijsku državnu nagradu za evropsku književna nagrada "Skender Kulenović". 1995.godine u Vršcu, ustanovljena je nagrada "Vasko Popa" za najbolju knjigu pjesama na srpskom jeziku i dodjeljuje se svake godine na dan pjesnikovog rođenja,  29. juna.

     Umro je 5.januara 1991.godine u Beogradu i sahranjen u Aleji zaslužnih građana.