KUBIZAM  (franc. coubisme, lat. cubus:kocka) , smjer u modernom slikarstvu koji je proizasao iz Cezanneove teze da se sve sto u prirodi postoji moze likovno ostvariti prema osnovnim oblicima kugle, valjka i kupe. Kubisti smatraju kao osnovnu formu kocku.Prve radove u smislu te pretpostavke izlozili su 1907.g. Georges Braque i Pablo Picasso, gradeci slike, u kojima je sve vidjeno (pejzaz, Ijudski lik, mrtva priroda) preneseno u stilizovane oblike ne samo kocke nego i drugih geometrijskih tijela. Posebnu vaznost za kubiste imalo je proucavanje crnacke plastike, koje im je otkrilo iskonsku snagu i izrazajnost jednostavnih, sazetih oblika. U prvoj fazi tzv. analitickog kubizma struktura slike jos se bazira na stvarnosti i rjesava se u smislu iluzionisticko-plasticnog prostora. U daljnjem razvoju nastaje tzv. sinteticki kubizam, oblici se stiliziraju geometrijski i priblizuju ornamentu i dekoraciji. Kubizam je prvi suvremeni likovni pravac koji svjesno ukida opticku iluziju i racionalnom analizom elemenata stvarnosti uspostavlja autonoman likovni poredak na slici,cime anticipira mnoge kasnije likovne postupke ,napose apstrakciju. Kao likovno naziranje i metoda,kubizam se razvio narocito u Francuskoj, gdje su, pored Picassa i Braquea (u mladim godinama), njegovi glavni predstavnici J. Gris, R. Delaunay, F. Leger, A. Lhote i A. Ozenfant, a prvi njegov teoreticar G.Apollinaire (1913). Od pripadnika Pariske skole primjenjivali su djelimicno i povremeno elemente kubizma M. Chagall i A. Modigliani, a u nas S. Sumanovic,M. Tartaglia, V. Gecan i S. Kregar. Njemacki ekspresionisti, napose grupa »Der blaue Reiter«(F. Marc, V.Kandinski, P. Klee) takoder su primjenjivali ponesto od kubistickih metoda. Kubizam je dosao do izrazaja i u kiparstvu u djelima J. Lipschitza, H. Laurensa, O.Zadkina, A. Arhipenka i R. Bellinga.