Antonio Gaudi je rođen u gradiću Reus, provincija Taragona, (Španija) 1852. godine. Oko njegovog mjesta rođenja danas se nadmeću gradići Riudoms i Reus, iako većina njegovih biografa smatra da se rodio u Reusu. Roditelji su mu bili Fransesk Gaudi Sera i Antonija Kornet Bertran. Mjesto rođenja odredilo je njegov strastveni i temperamentni karakter, koji je u kombinaciji sa inteligencijom i praktičnim duhom vodio kreativnu energiju kroz njegov dug i plodan život. Grnčarska tradicija u njegovoj porodici usmjerila je njegov talenat u pravcu direktne realizacije forme u prostoru bez pravljenja prethodnih nacrta i planova.

Gaudi je studirao arhitekturu na Višoj tehničkoj školi arhitekture (šp. La Escuela Técnica Superior de Arquitectura) u Barseloni od 1873. do 1877. Zbog nedostatka novca, uporedo sa studijama, radi kao tehnički crtač i ponekad kao dizajner nameštaja. Pošto je te poslove odlično radio, za različite projekte ga primaju dvojica poznatih katalonskih arhitekata, Đuzepe Fontsere i Đoan Martorelj.
U 26 godini diplomira, te za početak u profesiji radi kao dizajner interijera i dekorator. Jedna od vitrina koju je dizajnirao za poznato obdanište, Kasa Kornelja (katal. Casa Cornellà) u Barseloni, biva izabrana za Univerzalnu izložbu u Parizu, 1878. godine. Taj čin je pravi zaokret u profesionalnom i privatnom životu mladog Gaudija. Eusebi Guelj, jedan od uvaženih poslodavaca tekstilne industrije u Kataloniji, bio je impresioniran elegancijom i modernim stilom te vitrine, te je postao Gaudijev glavni klijent i mecena, po kome će kasnije dobiti ime i Park Guelj.
Najvažnije Gaudijevo delo iz 1878 godine je Gradski park u Barseloni, ukrašen fontanom i kandelabrima. Obogaćen ovim iskustvom, 1878-1879 godine kreira kandelabre za jedan od glavnih gradskih trgova (Plaza Real) i za Morski zid grada. U periodu 1878-1882 god. Gaudi radi u gradiću Matarou, 30 km udaljenom od Barselone, gde je živjela njegova jedina poznata, ali nesrećna ljubav. Po njegovom projektu tu je četiri godine trajala gradnja fabričke radničke kantine. Po nalogu Manela Visensa projektovao je poznatu privatnu Kuću Visens. Uporedo sa radom na kuci Visens 1878 započinje rad na Hramu Sagrada Familia. Početak rada na kući Visens smatra se početkom modernizma, poznatog i kao Art Nuovo, Jugendstil, Secesia...
Po narudžbini austrijanskog trgovca sa sjevera Španije, počinje da gradi Kuću "El Capricho" pored Santandera. Za grofa Guelja projektuje nacrt konjskih štala na imanju Pedralbes na brdu pored Barselone. Danas u tom delu grada živi visoka klasa i on je na izuzetnom glasu i cijeni.
Njegovo djelo se razvijalo u dva različita pravca u potrazi za strukturom zajedno sa atraktivnom obuhvatajućom plastikom. U prvoj fazi mnogo ga je zanimala mavarska umjetnost, prevashodno zbog njene dekorativnosti, a potom ga je privlačila Gotička umjetnost zbog kamenih skulptura.
Iako po obrazovanju arhitekta, Gaudi nije stvarao i projektovao samo zgrade, kako bi se to možda moglo pomisliti. Danas, Prema Gaudijevim skicama i projektima, u Barseloni možete naći ulične lampe, vrtove, kuće, crkve, manastire i, do danas nedovršenu, katedralu Sagrada Familia (što na španskom znači Sveta porodica).
U kućama koje su građene po njegovim projektima i idejama, mogu se naći komadi namještaja nesvakidašnjeg izgleda, na zidovima i plafonima lijepi i interesantni ukrasi od stakla, drveta, mozaika, kao i kamini, stepeništa i vrata veoma neobičnih oblika.
U svoja djela, Gaudi je utkao prizore i detalje umjetnosti naroda Azije, ali i likove mitoloških priča raznih drevnih civilizacija. Njegova bezgranična mašta, sve to je pretočila u jedinstvena i prekrasna umjetnička djela. Gaudijevi radovi podsjećaju na prizore iz najuzbudljivijih i najmaštovitijih bajki.
U kasnijim godinama se posvetio isključivo izgradnji svog remek djela — katedrale Sagrada Familija.
Dana 7. juna 1926. godine, Antonija Gaudija je pregazio tramvaj. Zbog zapuštenog izgleda i praznih džepova taksisti su odbili da ga voze u bolnicu bojeći se da neće moći da im plati vožnju. Niko nije prepoznao poznatog barselonskog arhitektu, dok ga prijatelji nisu pronašli u bolnici za siromašne sledećeg dana. Kada su hteli da ga premeste u bolju bolnicu on je to odbio. Umro je dva dana kasnije, ožaljen od cele Barselone. Iz tog razloga su tramvaji povučeni sa ulica Barselone, i nema ih ni danas.
Uz dozvolu Pape i državnih vlasti, sahranjen je u porti crkve Sagrada Familia, kojoj je posvetio poslednje 43 godine svog života. Veličanstvenom pogrebu prisustvovalo je više hiljada njegovih sugrađana.