U periodu između 1880. i 1882. godine u Srbiji Milana Obrenovića, održani su čak tri puta izbori i svaki put su bile poražene neradikalske partije. Na izborima 1880. Naprednjaci, kojima je bio naklonjen kralj Milan Obrenović i Radikali, ušli su u koaliciju protiv liberala, pa su i u skupštini imali najviše poslanika. Kralj Milan je formiranje vlade poverio naprednjacima i odbio je predlog poslanika da imenuje Nikolu Pašića za potpredsednika skupštine. 
    Međutim, Pašić nije želeo da ometa posao naprednjacima dok god su bile u izgledu šanse da se ostvare reforme u Srbiji. Ali, kad radikalski poslanici nisu uspeli da spreče skupštinske odluke o trgovinskom sporazumu sa Austrougarskom carevinom 1881. godine, Radikalna stranka se dva puta povlačila iz Skupštine. 
    Inače Naprednjačka stranka bila je na vlasti sedam godina (1880-1887.) i te godine istoričari smatraju kao vreme lične vladavine kneza Milana Obrenovića, koji se 1882. proglasio za kralja, a Srbiju za kraljevinu.
    Na izborima koji su održani septembra 1883. godine Radikali su dobili većinu u Skupštini, koja je potom jednim dekretom kralja Milana oktobra iste godine, otvorena, a drugim zatvorena u roku od 10 minuta, što su pobednici na izborima doživeli kao veliki šamar vladara.
    Ubrzo zatim izbila je Timočka buna na severoistoku Srbije, blizu bugarske i rumunske granice, a kao organizatora pobune Milan Obrenović je označio Radikalnu stranku. Naime, on je uz pomoć naprednjaka 1883. ukinuo narodnu vojsku i stvorio stalni kadar u nameri da ta tzv. stajaća vojska bude glavni oslonac dinastije Obrenović. 
    Ova reforma, a naročito zahtev da narod preda oružje, doveli su do pobune u Timočkoj krajini. Pašić je u beogradskoj štampi, kako navodi Karlo Sforca u knjizi "Nikola Pašić", odmah ustao protiv tog razoružanja, a čim je saznao da za krvave represalije u njegovom rodnom kraju, uputio se tamo... 
    Krenuo je iz Beograda preko Austrougarske i Bugarske s namerom da se priključi ustanicima. Kad je stigao na granicu sa bugarske strane, saznao je da je buna u krvi ugušena i da su mnoge radikalske vođe pohapšene, a čelnici i na smrt osuđeni, pa je ostao u Bugarskoj.
    Među osuđenima na smrt bio je i Pašić. Streljan je 21 pobunjenik, 63 su pomilovana, ali bačena u tamnicu kao još 671 pobunjenik, koji su već bili osuđeni na zatvor i robiju.
    Pašić je u izgnanstvu ostao 16 godina, boraveći u Bugarskoj i Rumuniji, a putovao je i u Rusiju. Nalazio se u Bugarskoj kada je 1885. godine izbio Bugarsko-srpski rat do koga je došlo bugarskim osvajanjem istočne Rumelije. Srbi su rat izgubili, a Milan Obrenović je najpre optužio Nikolu Pašića da je izdajnik, da je priželjkivao poraz Srbije koji se i dogodio, a zatim je shvatio da mora napraviti kompromis sa radikalima koji su u to vreme predstavljali najjaču političku snagu u zemlji.
    Pod pritiskom političkih prvaka vodećih partija, u oktobru 1888. počela je rad komisija za izradu novog Ustava Srbije koji je skupština izglasala 3. januara 1889. godine, a kralj Milan ga potvrdio sutradan, posle čega se odrekao prestola u korist maloletnog sina Aleksandra Obrenovića, kome je uspostavio namesništvo do punoletstva. 
    U aktu svoje abdikacije od 26. februara 1889. godine, Milan je oprostio onima koji su se o njega ogrešili i amnestirao Nikolu Pašića, posle čega se, marta te godine, ovaj velikan srpske istorije trijumfalno vratio u Srbiju, da bi već nakon septembarskih izbora iste godine, na kojima su radikali osvojili 102 od ukupno 117 poslaničkih mesta, Nikola Pašić bio izabran za predsednika Skupštine.

    Povratak na predhodnu stranu