| Pašićev rad za vreme kralja Milana | |
|
|
Iako je Nikola Pašić bio monarhista, sve vreme vladavine dinastije
Obrenovića on je, sa manjim ili većim oscilacijama, bio u
sukobu najpre sa kraljem Milanom, a potom i sa njegovim sinom kraljem
Aleksandrom. Pašić je doduše, kako navode njegovi biografi, bio svestan da je kralj igrao veliku političku ulogu u Srbiji pošto je postala nezavisna u 19. veku. Kralj je, po njegovom mišljenju predstavljao ključni simbol jedinstva u ponovo stvorenoj srpskoj državi, a u isto vreme bio je svestan da je narod tražio da se ograniči moć vladara i da on postane ustavni monarh. Zbog toga je gotovo neprekidno imao probleme sa Obrenovićima, naročito sa kraljem Milanom koji ga je hapsio, zatvarao i za vreme svoje vladavine i na smrt osudio. Međutim, posle donošenja liberalno-demokratskog ustava u Srbiji 1888, a zatim Milanove abdikacije februara naredne godine, odricanja od srpskog prestola i odlaska u Beč, Pašić se trijumfalno vratio iz bugarskog izgnanstva u Srbiju, gde je izabran za predsednika Skupštine septembra 1889. godine. Za ovaj period takođe su vezani i Pašićevi politički počeci. |
| Period od 1873. do 1875. | |
| Period od 1875. do 1881. | |
| Period od 1881. do 1889. | |
