Erta Ale
Konture  vulkana  izdižu se iz  zaravni  Danakil  " predjeo,strave,nevolja,smrt".

Britanski istraživač Ludvico M. Nesbitt  i njegova ekspedicija 1928. godine, kao prvi Evropljani vidjeli su veliku grupu vulkana koje nazivamo Etra Ale. Cilj ekspedicije bio je prevaliti pješice 640 km od juga prem sjeveru preko zaravni Danakil, djela velikog tektonskog rova koji je urezan u istočnu Afriku. Najveći dio toga prostora prekrivala je kiselo-slana pustinja koja je ležala ispod nivoa mora,a u njoj su temperature bile kao u peći. Vode gotovo da uopšte nije bilo, a pripadnike ovdašnjih plemena Afare pratio je glas da su okrutni i krvoločni. S polazišta u oazi Ausa na rijeci Avošu ( Awosh ) Nazbitova ruta vodila je sve dublje i dublje u pustinju. Dan za danom sunce je pržilo sve žešće, ako da se ekspedicija počela kretati samo nocu uzsvjetlost mjesečine i u zoru. Kada bi sunce izašlo, nebo i pustinja stapali su se u jedno, bez horizonta, oblika ili udaljenosti. Na zaravni Danakil se činilo da i samo tlo gori i peče kroz đonove čizama. Sunce je temperaturu dostizalo i do 75 C. Ljudi i tovarne životinje puzali su pod stijene kako bi se sklonili od vrućine.Jedne večeri, kada se podigla izmaglica, Nezbit i njegova grupa odjednom su ugledali nešto čudno. Pred njima se pojavila linija duga 80 km sa pet vulkana koji su se uspravno dizali iz ravnice. Najbliži vulkan bio je Umuna ( Ummuna ), uz koji je stajao horizontalni oblak dima. Sljedeći je bio sam vulkan Etra Ale, izvaredno simpatičan, iznad kojeg se dimna perjanica uzdizala prema nebu. Iznad svih vulkana stajao je pokrov suzdan od dima koji je u sumrak bio osvijetljen pulsirajućim crvenim sjajem. Sljedećeg jutra su odlučili da se približe. Iako je iz daljine izgledalo ravno, tlo oko vulkana zapravo je bilo polje lave koje je ličilo na smrznuto crno more, a svaki vrh talasa bio je oštar kao nož. Kanali su bili ispunjeni klinkerom koji se pod nogama lomio kao staklo. Poraženi i izranjavani članovi grupe krenuli su na zapad preko ostrva vulkana Alu i popeli se uz visoku liticu. S nje se vidjela blještava ravnica kamene soli. S vječnim vatrama iza i slanom ravnicom ispred sebe istraživačima se ovo područje činilo kao nemilosrdna, jedinstvena i zastrašujuća zemlja.
TALOG OD SOLI
Zaravan Danakil, negostoljubiv dom vulkanskih vrhova Etra Ale, jeste jedan od najnemilosrdnijih predjela na svijetu. Najveći dio godine to je spržena ravnica pokrivena korom od soli. Veliki dio ravnice leži ispod nivoa mora i nekada je to bio ogranak Crvenog mora, sve dok pomjeranje zemljine kore nije dovelo do podizanja planine Danakil na sjeveru, čime je to područje odsječeno od mora. Voda koja je bila ovdje isparila je, a za sobom je na bivšem morskom dnu odtavila sloj soli debeo čak  3 km. Povremeno kiša spere još soli s obronaka i donese je do najniže tačke, a to je jezero Karum. To plitko jezero ispunjeno slanom vodom sa mnogo minerala leži 120 m ispod nivoa mora. Svake godine se nakratko napuni i tada prekriva površinu široku 72 km oko koje izbijaju vreli izvori. Tu pojavu izaziva voda koja prolazi kroz kamenu površinu i nailazi na vrelu vulakansku stijenu. 

Krater noću- Potoci i fontane rastopljenih stijena noću svijetle crvenim sjajem u jezeru lave u Etra Aleu, jednoj od pet "planina koje se dime"

povratak na vrh strane                                                                                                                                                                      back