Mikelanđelo Buonaroti (1475-1564) je rođen 6.marta u mjestu Kapreze, u Kazentinu, u porodici Buonaroti Simoni, koja se spominje i firentinskim spisima jos u XII vijeku. Dojila ga je žena klesara iz Setinjana pa je sasvim sigurno da su najraniji dani djetinjstva provedeni u klesarskoj porodici uticali na njegovu strast prema oblikovanju kamena. Školovao se u Firenci, ali ga je od svih školskih predmeta jedino crtanje zanimalo, što je ljutilo njegovog oca Lodovika koji je crtanje smatrao uzaludnim i neprilicnim poslom za njegovog sina, ali i pored batina i prijetnji Mikelanđelo je ipak istjerao svoje i otac ga je dao na učenje u radionicu poznatog firentinskog slikara Domenika Girlandaja. Ni slikanje nije bilo Mikelanđelova strast , iako je jedno od njegovih najpoznatijih djela freskama oslikana Sikstinska kapela, ubrzo je shvatio i napustio radionicu da bi se priključio radionici Đovanija di Bertolda, Donatelovog učenika, koji je vodio skulptorsku školu u vrtu Sv.Marka, u palati Lorenca de Medicija. Tu je imao prilike da posmatra i proučava mnogobrojne antičke skulpture koje su bile vlasništvo Lorenca de Medicija i nalazile se u palati, a pošto je Mikelanđelo postao njegov miljenik ubrzo je dobio priliku da se preseli u palatu i jede za stolom sa vodećom firentinskom gospodom. Vođen Lorencovom podrškom i stručnom i iskusnom rukom velikog majstora Bertolda, mladi umjetnik radi svoje prvo djelo, reljefnu kompoziciju Kentauromahija, koja se danas nalazi u Kući Buonaroti u Firenci. Vjerski sukobi koji su u to vrijeme zapalili Firencu, odveli su Mikelandjela u Veneciju i Bolonju, gdje je uradio Anđela, za grobnicu bazilike Sv.Dominika, zatim slijede Usnuli kupidon, Pieta koja se nalazi u Vatikanu, u crkvi Sv.Petra, David, Piti...

1508. godine, po nalogu pape Julija II, Mikelanđelo počinje oslikavanje svoda Sikstinske kapele. Morao je da oslika 1000 kvadratnih metara i oko 300 likova! Radio je na njoj od 1508-1512 godine, potpuno sam, nevoljno, umorno i naporno. Mikelanđelo je papi prvo dao nacrt velelepne grobnice, sa preko 40 statua, od kojih su neke bile kolosalnih razmjera. Toliko se posvetio tom zadatku koji je čekao čitav život da je sam otputovao u Kararu da donese najbolji mermer, 8 mjeseci ga je sam vadio iz kamenoloma, međutim papa je ubrzo odustao od grobnice, a Mikelanđelo je ljut i uvrijeđen napustio Rim, odbivši da se vrati. Tadašnje okolnosti su ga natjerale da ipak dođe pod noge papi, tako da je bio prinuđen da završi novi zadatak, oslikavanje Sikstinske kapele, iako je slikanje bilo njegova noćna mora. Radovi su završeni u oktobru 1512. godine, a otvorena je za javnost 31. oktobra 1512. godine. Papa je umro četiri mjeseca nakon otvaranja, tako da nije imao puno vremena da uziva u remek-djelu koje je naručio. (Kasnije, od 1536-1541 godine, Mikelandjelo je završio Strašni sud na svodu i zidovma Sikstinske kapele, po nalogu tadašnjeg pape Pavla III Farnezea.)
Na plafonu Sikstinske kapele, Mikelanđelo je prikazao nekoliko važnijih dana iz Biblije.
 

• Bog stvori svijetlost i razdvoji vodu od kopna.                                                                                                
• Bog stvori žvot (prve životinje)
• Bog stvori čovjeka.
• Od Adama Bog stvori prvu ženu.
• Prvi grijeh, protjerivanje iz Edena.
• Najava potopa, i Noje sprema svoju galiju.
• Potop je završen, i Noje se sa porodicom i životinjama iskrcava.
• Noje, onako umoran leži obnažen.Jedan sin pokriva njegove genitalije, dok mu se druga dva smiju

Nakon završetka Sikstinske kapele, Mikelanđelo počinje ponovo sa radom na nacrtima za grobnicu Julija II, ali novi papa Lav X je donio nove zamisli i nove ideje. Grobnica koja je završena 1545. godine je bila tek blijeda sjenka originalne zamisli. Mnogo vremena je potrošio radeći na nacrtima, a samo na skulpturi Mojsija je radio tri godine. Skulptura je visoka 235 cm i danas se nalazi u crkvi SV.Petra u lancima, u Rimu. Iz ovog poduhvata su nastala jos dva remek-djela, Umirući rob i Pobunjeni rob.
U Mikelanđelovom životu je postojala samo jedna žena Viktorija Kolona, markiza od Peskare, ali ona mu je bila prijatelj a ne ljubavnica. Ljubav ga je 1532. godine dovela u Rim i natjerala da se tamo nastani. Njegova strast nije prošla nezapaženo i izazvala je razne insinuacije jer je osoba koju je obožavao cijelom svojom dušom bio prefinjeni i prelijepi Tomaz Kavalijeri, kojem je posvetio mnoge sonete koji su nastajali u trenucima borbe sa svojim čulima i strastima.
14. februara 1564. godine Mikelanđelo je dobio groznicu, imao je 89 godina i umro je 4 dana kasnije, 18.februara. Pored njega su bili njegov sekretar Daniele da Voltera i njegovo nadahnuće i odani prijatelj Tomazo dei Kavalijeri.Izrazio je želju da se bar mrtav vrati u Firencu, kad nije mogao živ, pa je 10. marta 1564. godine sahranjen u sakristiji crkve Sv.Krsta (Santa Kroce).

Interesantno je da se dva velika renesansna umjetnika i savremenika, Leonardo da Vinči i Mikelanđelo, nisu mnogo voljeli i da su više puta ulazili u javne i otvorene sukobe. 1504. godine, firentinska sinjorija ih je pozvala da zajedno oslikaju veliku salu savjeta palate Vekijo. Leonardo je prikazao Bitku kod Algijarija, a Mikelandjelo Bitku kod Kasine. Firenca se podijelila u dva tabora i zdušno bodrila napredovanje radova. Nažalost, ni jedno od ova dva djela nisu nadživjela svoje tvorce, Leonardovo je stradalo zbog njegovog eksperimentisanja sa novim tehnikama, a Mikelanđelovo u nemirima 1512.godine.