Savremena kultura različito definiše religiju i duhovnost. Termin religija odnosi se na dugopostojeće organizovane sisteme religioznih verovanja poput hrišćanstva, judaizma, budizma, hinduizma i islama, odnosno na one institucionalizovane formalne prakse koje imaju svoju istoriju, ustanovljene tradicije, rituale i doktrine. Pojam duhovno se, pak koristi da bi se označila čežnja da se pripada nečemu većem od sopstvenog, kao i želja da se ispita, objasni, simbolizuje izvor života, priroda smrti, one sile za koje se smatra da pokreću univerzum i za koje se smatra da su neodređene, neopipljive. Savremeni umetnici koriste različite strategije, medije, forme, materijale, koncepte da bi istražili sopstveni odnos prema religiji i/ili duhovnosti. Razmatranje religioznih ili duhovnih motiva i sadržaja u savremenoj umetnosti podrazumeva uočavanje i interpretiranje religije kao 'ideološkog (državnog) aparata', preispitivanje religioznih ideja, verovanja i praksi, ali i pojedinačni odnos umetnika/ce prema pitanjima vere, odnosno privatna duhovna verovanja koja mogu a ne moraju da budu vezana za definisane religije.

      Ako pogledamo unazad, umetnost i religija su tokom vekova negovali jake veze i bili veoma isprepleteni. Umetnost je davala vizuelnu formu narativima i temeljnim konceptima pojedinačnih religija, oblikovala pobožne objekte i okruženje (crkve, sinagoge, džamije, hramove) za iskazivanje religioznih osećanja i praktikovanje religioznih rituala. Hrišćanska umetnost zasnovana je na pričama iz Starog i Novog zaveta; umetnost hinduizma i budizma portretisala je bogove, svete ljude i religiozne narative; religiozna umetnost judaizma i islama fokusira se na apstraktni simbolizam i ukrašavanje religioznih tekstova. U glavnim tokovima evropskih i anglo-američkih kultura od prosvetiteljstva naovamo svetovi umetnosti i religije su se razvijali odvojeno. Tokom XX veka religija i umetnost se neće često dovoditi u vezu, sa nekim izuzecima koji su podrazumevali ili umetnost u službi određene religije ili umetnost sa prepoznatljivom religioznom ikonografijom. Umesto sa pojmom religije umetnost se sve više dovodi u vezu sa pojmom duhovnog a najmoćnije pribežište spiritualne umetnosti bio je apstraktni izraz za koji su umetnici mislili da će imati potencijal da podstakne duhovno otkrovenje, probudi transcendentalno stanje ili barem duboko meditativno osećanje. Tokom 90-ih godina XX veka savremena umetnost se otvoreno okreće religiji i duhovnosti, a umetnici/ce počinju da tematizuju soul-searching pitanja poput onih o značenju života i smrti, moralnih kodova, o grehu, destrukciji, ali i u okviru opšte teme razmatranja i problematizovanja identiteta, pitanja koja stoje u vezi sa religioznim identitetima. Razlozi za obnovljeno zanimanje za religiozne/spiritualne teme su mnogi, ali nekako svi oni kao svoje izvorište imaju procese globalizacije, neoliberalizam i njemu prateći neokonzervativizam.