Aristotel  (384- 322. prije Hrista) je rođen u Stagiri. Njegov otac  Nikomah pripadao je ljekarskoj porodici i bio je lični ljekar makedonskog kralja. Kao osamnaestogodišnji dječak došao je u Atinu i stupio u Akademiju u kojoj će boraviti punih dvadeset godina sve do Platonove smrti.  Aristotelov odnos prema Platonu tumači se na različite načine. Poštovanje   prema  učitelju  Aristotel je neprestano imao ali poznata  je i njegova izreka: „Mio mi je Platon, ali mi je milija istina“(Đurić, 1987: 371)
 Platonova smrt uticala je da napusti  Akademiju. Odlazi u Asos i poslije trogodišnjeg boravka na Asosu  uslijedilo je putovanje  na ostrvo Lezbos,  gdje ostaje sve dok nije pristao da se brine o Filipovom  trinaestogodišnjem sinu Aleksandru. Pismo kojim  je kralj pozvao Aristotela glasi: „Filip pozdravlja Aristotela.
Znaj da mi se rodio sin. Veoma sam, dakle, zahvalan, bogovima ne zato što mi se rodio sin, nego zato što mi se rodio za tvoga života. Nadam se da će on, od tebe odgajen i odvaspitan, biti dostojan i nas i nasledstva u vladi (Gell. N. A. IX 3).
Aristotel preuzima uvođenje  Filipovog sina u helensku nauku, filozofiju i političku teoriju . Aristotelov sastanak s mladim makedonskim kraljevićem bio je jedan od najvećih trenutaka u istoriji čovečanstva. „To je bio susret filosofskog genija s potonjim vojničkim i kosmotvornim genijem, i ta dva najveća Balkanca, planinski i statički sin Nikomahov i uraganski dinamički i stihijski implusivni sin Filipov, svojom delatnošću daće ne samo sadržaj i oblik svome vremenu nego će svojim pobedama- učenik u vojničkoj i osvajačkoj i učitelj u filosofijskoj oblasti- postati i presudni odrednici docnijeg razvitka evropske prosvete“. I kakav je odnos Platonov prema Sokratu i Aristotelov prema Platonu, takav je i  odnos Aleksandrov prema Aristotelu. Ta četiri velika čoveka predstavljaju sasvim logičan lanac razvitka. Jer, ako je Sokrat – kao  što lepo kaže E. Celer- bujna klica, Platon raskošni cvet, a Aristotel zreo plod helenske filosofije, onda je Aleksandar raznosač i sejač toga ploda po celoj ekumeni. (M. N. Đurić, 1987:374)
U vježbalištu posvećenom bogu Apolonu Likeju  osnovo je Aristotel svoju školu kada je njegov moćni učenik naslijedio makedonski  presto. Novi učenici dobili su naziv  peripatetičari, prema starogrčkoj riječi ''Peripatos'' –''pokrivena galerija'' u kojoj je Aristotel držao predavanja, obično šetajući. Predavanja  u peripatetičkoj školi su bila jutarnja, za one koji su se posvetili filozofiji i nauci i večernja, za one koji su se interesovali za besjedništvo i sve discipline izvan filozofije. Za nju je karakteristično da je osnovala empirijsko pojedinačno proučavanje kao novu metodu i na osnovu takve metode donela i sistematsku obradu, i tako se razvila u pravu naučnu ustanovu u modernom smislu reči. Ono po čemu se ona razlikovala od Akademije jeste novi tip nauke: naučni tip egzaktnog proučavanja stvarnosnog  sveta. ( Đurić, 1987:375).
Poslije optužbe slične Sokratovoj Aristotel odlazi na imanje svoje majke gdje umire u 62. godini. To je godina kad je Helada izgubila i svog vladara Aleksandra Makedonskog i govornika Demostena.
Najznačajnija  Aristotelova djela su:  logički spis  Organon, Metafizika, Fizika, O duši, Nikomahova etika, Politika, Poetika,Retorika i druga.