IVO ANDRIC

Godine 1516. Mehmed paša je, prema vladajućem običaju devširme (tur. prikupljanje), kao dječak pravoslavnih roditelja odveden u osmansku vojsku (tadašnje janjičare), prilikom čega je prešao na islam, da bi se kasnije uzdigao ljestvicama vlasti i postao prvi do sultana. Kao moćnik, odlučio je da u rodnom kraju podigne zadužbinu, veliki kameni most na jedanaest lukova. Roman počinje dugim geografskim opisom višegradskog kraja i navođenjem više legendi o nastanku mosta. Porijeklo legende je u nacionalnom mitu i epskoj viziji svijeta koja je književni ekvivalent toga mita. Legende su po pravilu paralelne, imaju krišćansku i muslimansku verziju. Kraj romana pada u 1914. godinu kada su trupe austrougarske monarhije, u povlačenju, ozbiljno oštetile most. Sa rušenjem mosta izdiše i Alihodža, jedan od najčešće pominjanih likova, koji simbolizuje kraj starih vremena.
Između početka i kraja romana, izmedju građenja i rušenja mosta, širi se pripovjedački luk dug četiri stotine godina u kojem, u formi vrlo razvijenih epizoda, zapravo, cijelih priča, Andrić niže sudbine višegradskih ljudi, svih vjera.
Most, kao nijemi svjedok, pamti ukrštaj i prividno trpeljivo prožimanje, a u stvari antagonizam različitih kultura, vjera i tradicija i dvije civilizacije, istočne i zapadne. Most je, zapravo, postojana, jedina nepromijenljiva, vječita tačka na kojoj se trenje i komešanje što neminovno porađaju sukobe (na nivou likova i na nivou država) osjeća i vidi jasnije nego drugde, u gotovo kristalno čistom, opredmećenom obliku.
Roman o mostu se, kao i većina drugih Andrićevih romana i pripovijedaka hrani historijom Bosne, zemlje razmeđa na kojoj se susreću i mješaju religije i načini života, vode ratovi i međukonfesionalne i političke borbe, i sklapaju kratka i varljiva primirja. Kao zemlja protivriječnosti Bosna i ma osobenu kulturu življenja, punu vitalizma ali i atavizma.
Ljudi koji se, igrom sudbine, zatiču na takvoj pozornici, igraju samo kratkotrajne dramske epizode u velikom pozorištu historije.