|
Naselja na teritoriji današnjeg Novog Sada
mogu se pratiti sve od kamenog doba (oko 4 500 p.n.e.). Oko grada
otkriveno je relativno malo arheoloških lokaliteta što je posljedica
velike plavnosti ovog područja. Prema selu Kać, sjeveroistočno od
Novog Sada, postojalo je praistorijsko naselje koje je zivjelo tokom
bronzanog i gvozdenog doba. Pronađeni su i bedemi koji svjedoče o
postojanju utvrđenog naselja u mlađem bronzanom dobu (3000 god.
p.n.e.). Kelti su osvojili ovo područje u 4. vijeku p.n.e. i
osnovali prvo utvrđenje na desnoj obali Dunava. U 1. vijeku ovu
oblast preuzimaju Rimljani i tokom ovog perioda sagrađeno je veće
utvrđenje Cusum, ali su ga u 5. vijeku razorili Huni. Do
kraja 5. vijeka Vizantinci su obnovili grad, koji su nazivali
Cusum i Petrikon. Kasnije dolazi pod vlast Ostrogota,
Gepida, Avara, Franaka, Bugara i ponovo Vizantinaca. Između 10. i
12. vijeka područje osvajaju Ugari. Grad je prvi put spomenut u
dokumentima pod imenom Petrovaradin u dokumentima iz 1237.
godine.
Otkriveni su, pored ostalog, jedna kula, dijelovi južnog bedema, kao i kasnije nekropole iz vremena seobe naroda i poznog srednjeg vijeka. Slaba naseljenost trajala je i u srednjem vijeku i tokom turske vladavine. Petrovaradin je ostao u turskom posijedu sve do Velikog bečkog rata. Nakon nekoliko poraza i uslijed nepovoljnih vremenskih prilika Turci napuštaju opsadu Petrovaradina 1694. godine. Nakon odlaska Turaka, počinje period habzburške vladavine i stvaraju se uslovi da se naselje na mjestu današnjeg Novog Sada značajnije razvija. Tokom austrijsko-turskog ratovanja, koje je sa prekidima trajalo do 1739., Austrijanci su 1694. sagradili mostobran (Brukšanac) koji je bio spona između Bačke i Srema, pa su se sa bačke strane naselili pretežno Srbi, dijelom oni koji su pristigli poslije Velike Seobe 1690. godine. Stanovnicima pravoslavne vjeroispovijesti je bilo zabranjeno da stanuju u Petrovaradinu pa su Srbi 1694. osnovali novo naselje na lijevoj obali Dunava. Prvobitno ime grada bilo je Racka varoš, a kasnije je naselje nazvano Petrovaradinski Šanac. Tri decenije kasnije, 1731, otvara se latinsko-slovenska škola. Neprestano jačanje trgovačkog i zanatskog staleža dovelo je do toga da je, poveljom Marije Terezije od 1748., grad uveden među slobodne kraljevske gradove pod imenom Neoplanta (lat. Neoplanta, mađ. Ujvidek, njem. Neusatz, bug. Mlada Loza, i srp. Novi Sad). Tokom većeg dijela 18. i 19. vijeka Novi Sad je bio najveći grad naseljen Srbima i zbog svog kulturnog i političkog uticaja, grad je postao poznat kao Srpska Atina. Novi Sad je bio dio Srpske Vojvodine, srpske autonomne oblasti u okviru Habzburške monarhije, tokom nacionalno-oslobodilačkih revolucija u Evropi,1848-49. 1849. mađarska vojska bombarduje i razara grad da bi spriječila napad Bana Josipa Jelačića na mostobran. Između 1849. i 1860. ulazi u sastav austrijske krunske zemlje Vojvodstva Srbije i Tamiškog Banata, a zatim je uključen u Bačko-bodrošku županiju. Poslije Austro-ugarske nagodbe 1876. grad je bio u ugarskom dijelu Austrougarske. Poslije završetka Prvog svijetskog rata, srpska vojska je ušla u Novi Sad 8.novembra 1918. Od 1.decembra 1918. Novi Sad je dio Kraljevine Srba, Hrvata, i Slovenaca. Od 1929. sjedište je Dunavske banovine Kraljevine Jugoslavije. Nakon Aprilskog rata, sjeverni dijelovi Kraljevine Jugoslavije su pripojeni Mađarskoj. Partizani iz Srema i Bačke su oslobodili Novi Sad 23.oktobra 1944. Nakon rata grad postaje sjedište AP Vojvodine, pokrajine Narodne Republike Srbije i socijalističke Jugoslavije. Poslije 1922. Novi Sad je postao dio Savezne Republike Jugoslavije, koja se 2003. transformisala u Državnu zajednicu Srbije i Crne Gore. Od 2006. Novi Sad dio je samostalne Srbije.
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
